Արցունքները գլոր-գլոր հոսում էին խոշոր, սևորակ աչքերից. հուշեր Պ. Սևակի կյանքից
«Մոկաց Միրզան»՝ էպիկական շնչի այդ ողբերգական-հերոսական երգը: Մինչև հիմա էլ ականջիս մեջ են նրա երգի ղողանջները, այսօրվա պես հիշում եմ երգող Նաիրի Զարյանին՝ գլուխը հպարտորեն հետ գցած, մի աչքը կկոցած, աշխարհից վերացած, վեհացած, գեղեցկացած… Եվ մեկ էլ աչքս դիպավ Պարույրին. արցունքները գլոր-գլոր հոսում էին խոշոր, սևորակ աչքերից… Ո՞վ էր այդ մարդը, կարծես առաջին անգամ էի տեսնում Պարույրին, և մի՞թե երգն այդքան ահռելի տեղ ունի նրա հոգում: Իրոք այդպես էր: Հատկապես Մոսկվայում, երբ նա իր նեղլիկ սենյակում, թախիծն աչքերին՝ երկա՜ր-երկա՜ր լսում էր կոմիտասյան ձայնապնակները «Զանգակատունը» գրելիս, որի հուզական հիմքն ու ակունքները Կոմիտասի երգն էր:
1956թ. Պարույրը կարճ ժամանակով եկել էր Երևան: Հայֆիլհարմոնիայի փոքր դահլիճ. Հայկական կապելլայի հոգևոր երգերի փակ ունկնդրություն, սակավաթիվ, բայց հասկացող հասարակություն: Վերջին շարքերից մեկում Պարույրն է, ես, մեր տղաներից մի քանիսը: Պարույրը լսում էր շունչը պահած, աշխարհից վերացած, հուզմունքից խոնավացած հայացքով: Ոչ մի շշուկ: Բայց երբ համերգն ավարտվեց, լսվեցին պաշտոնական ունկնդրությանն անհարիր կանչեր: Դրանք Պարույրի կանչերն էին, այնքան բարձր, որ շփոթեցրին նրանց, ովքեր եկել էին համերգն ընդունելու ի պաշտոնե: Պարույրը հիացած էր, ես՝ հիացած իր հիացմունքով՝ առանց հասկանալու, որ այդ պահին նրա մեջ խոսում է «Անլռելի զանգակատան» մոտալուտ հեղինակը:
Լևոն Հախվերդյան «Պարույրը»
