Բաց նամակ Լոս Անջելեսում Գլենդելյան ամառային հանգիստն անցկացնող, ՀՀ սփյուռքի գլխավոր հանձնակատարին

Բարեւ Զարեհ:
Հետդ պետք է խոսեմ պարզ ,հասկանալի եւ տղամարդուն վայել լեզվով:

Անկեղծ ասած, երկար եմ մտածել այս բաց նամակի վերաբերյալ` գրել, թե` ոչ, սակայն տեսնելով քո կողմից իրականացվող քայլերը, կապված հայկական սփյուռքի կառույցների հետ` որոշեցի գրել:
Չլսելու եւ չտեսնելու տալն այն ամենը, ինչն ի կատար է ածվում քո թեթեւ ձեռամբ`
այլևս անհնար է:

Նախ` ինձ համար զարմանալի էր այն հանգամանքը, թե ինչպես դու, որպես սփյուռքի գլխավոր հանձակատար որոշեցիր հենց այս պահին գնալ արձակուրդ: Մեր երկիրը փաստորեն գտնվում է պատերազմական վիճակում եւ թշնամու արձակած կրակոցները ոչ միայն Արցախում են, այլ նաև ՀՀ պետական սահմանին: Ունենք մի իրավիճակ, երբ Թուրքիան եւ Ադրբեջանը համատեղ զորավարժություններ են անցկացնում Նախիջեւանում մինչև
Օգոստոսի 9-ը, եւ Աստված մի արասցե` ցանկացած պահի կարող է ստեղծվել այնպիսի իրադրություն, որ անհրաժեշտություն առաջանա անհապաղ համախմբել ու կոորդինացնել դրսում գործող հայկական սփյուռքի կառույցները քո ղեկավարած գրասենյակի կողմից:

Քեզ համար սփյուռքը սահմանափակվում է Գլեդեյլով եւ Լոս Անջելես Նահանգով: Սակայն հայկական սփյուռքի պատկերացումներն այլ են հայկական դասական սփյուռքի վերաբերյալ: Այլ են նաեւ մեր մոտեցումները սփյուռքի հետ տարվող աշխատանքների վերաբերյալ, որտեղ Հայաստանի Հանրապետությունը դեռևս Հայաստան-Սփյուռք համաժողովներից, և առավել ևս` ՀՀ Սփյուռքի Նախարարության հիմնադրման օրվանից, մշտապես եղել է աշխարհասփյուռ հայության կողքին` իր հնարավորության սահմանններում օգնել եւ օժանդակել է հայկական համայնքներին բազմապիսի ազգանվեր, բարեսիրական մշակույթային ծրագրեր իրականացնելիս, ինչպես նաեւ դեսպանությունների հետ համատեղ համակարգված ձեւով կորդինացրել եւ կազմակերպել է այդ համայնքներում տարբեր քաղաքական կառույցների հետ աշխատանքը:

Կարծում եմ կարիք չկա թվարկելու այն բոլոր ծրագրերը, որոնք իրականացվել են մինչեւ քեզ «գործուղելը» Գլենդելից Երևան, քանի որ վստահ եմ, որ գրասենյակի աշխատակիցները հավուր պատշաճիկարող են ներկայացնել այն ամենը, ինչ տեղի է ունեցել սփյուռքիհետ տարվող աշխատանքներում: Ի միջ այլոց` նախկինում կյանքիկոչված ծրագրերի մի մասը այսօր էլ քո իսկ ղեկավարած կառույցը անվանափոխված ձեւով փորձում է կյանքի կոչել:

Իսկ ինչ ունենք մենք 2018 թվայանից առ այսօր սփյուռքի հետտարվող աշխատանքներում: Կարող եմ վստահորեն պնդել` ՈՉԻՆՉ: ՈՉԻՆՉ, քանի որ քո պատկերացումներով դու  փորձում  ես  ապակենտրոնացնել  աշխատանքը սփյուռքյան կառույցների հետ, չհասկանալով մեկ պարզ ճշմարտություն. մինչ օրս դասական սփյուռքն է եղել համայնքներում այն շարժիչ ուժը, որի միջոցներով են պահպանվել հայկական եկեղեցիները, հայկական դպրոցները, Հայկական ավանդույթներն ու լեզուն: Այդ կառույցներն են օտարության մեջ կյանքի ու մահի կռիվ տալիս, որպեսզի մեր երեխաները կարողանան հայ մնալ` ճանաչել հայ եկեղեցու պատմությունը եւ հայ գրականությունը:

Շատ լավ հասկանում եմ քեզ, որ փորձում ես աշխարհում արդեն իսկ հնացած և անընդունելի, հետամնաց և անհեռանկար ապազգային լիբերալ մոտեցումներդ մաքսիմալ ձեւով ներմուծել Հայաստան, սակայն այստեղ էլ  քեզ պետք է տխրեցնեմ`  ՉԻ ՍՏԱՑՎԵԼՈւ: ՉԻ ՍՏԱՑՎԵԼՈւ, որովհետեւ մենք ավանդապաշտ ժողովուրդ ենք: ՉԻ ՍՏԱՑՎԵԼՈւ, որովհետև մենք Աստծով ծնված, և Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու պահպանած ազգ ենք: Որքան էլ փորձեք կոտրել հայի գենետիկ ԿՈԴԸ այսօրվա քո քաղաքական թիմի հետ միասին, միևնույնն է` ՉԻ ՍՏԱՑՎԵԼՈւ:
Ժամանակի ընթացքում կհասկանաս նաեւ որ արևմտյան սփյուռքի և արևելյան սփյուռքի հայկական համայնքներում հիմնական շարժիչ ուժը, դա` դաշնակցությունն է: Ուզես,  թէ չուզես,դա այդպես է, եւ եթե այսօր նրանք որեւէ ձեւով չեն արձագանքում այսամենին, դա դեռ չի նշանակում որ համամիտ են: Վստահեցնում եմ` շատ պարագաներում
լռությունը շատ ավելին է, քան դու ի վիճակի ես պատկերացնել: Չմտածես, թե հանձն եմ առել դաշնակցության պաշտպանությունը: Քավ լիցի… Այդ աշխարհասփյուռ հզոր եւ կազմակերպված հայկական կառույցը իմ պաշտպանության կարիքը չունի:

Ես երբեք չեմ ունեցել կուսակցական պատկանելիություն, եւ չեմ էլ պատրաստվում երբևէ ունենալ: 2006 թվականից մինչեւ օրս իմ կուսակցությունը եղել է Հայկական Բանակը, որին խոնարհաբար աջակցում և ծառայում եմ մինչ օրս` տարբեր ծրագրեր ի րականացնելով սփյուռքից դեպի Արցախի Հանրապետություն:

Գործող իշխանությունը քեզ Հայաստան բերելով, հենց ինքն է հայտնվել մի իրավիճակում, երբ հոգու խորքում խորը հիասթափություն է ապրում, քանի որ կասկած չունեմ, թէ ինչպիսի խոստումներ կարող էիր տալ նրանց: Օրինակ` թե քո նշանակումով քանի սփյուռքահայ գործարար կարող է ներդնումներ իրականացնել Հայաստանում,քանի սփյուռքահայ ընտանիք կարող է վերադառնալ Հայաստան մշտական բնակության, որ այո` ՀՀ բնակչության թիվը հասնելու է հինգ միլիոնի: Սակայն հետո, շատ կարճ ժամանակ անց անիրատեսական համարեցիր այդ քո արտահայտած նույն միտքը:

Հավանաբար մտածում էիր, որ կապեր ունես այն քաղաքում, որտեղ որ ապրել ու մեծացել ես, եւ ինչպես կարող ես օգտագործել այդ կապերը Հայրենիքի զարգացման գործում: Սակայն առաջինը հենց այդտեղ արձանագրեցինք զրո արդյունք: Մինչ օրս հայտնի չէ գեթ մեկ լուրջ սփյուռքահայ գործարարի անուն, որը քո գրասենյակի միջոցով ցանկություն է հայտնել ներդնում կատարելու Հայաստանի Հանրապետությունում: