Հիվանդությունների հոգեւոր խորհուրդը
Ինչ խոսք, առողջությունը մարդու համար շատ թանկ բան է, բայց քչերն են խորհում, որ ցավերն ու հիվանդությունները ոչ պակաս կարևորություն ունեն մեր հոգու փրկության համար։ Բոլորս գիտենք, որ մարդու կյանքը, ինչպիսի ընթացք էլ որ ունենա, առողջ թե անհոգ¸ միևնույնն է՝ ավարտվելու է մահով, որից հետո սպասվում է Աստծո դատաստանը։ Իսկ թե ինչպիսի վճիռ կլսենք, կախված է երկրի վրա ապրած մեր կյանքից։ Եվ Աստծո նպատակն է ամեն գնով փրկել յուրաքանչյուր մարդու հոգին, քանզի միայն Ինքը գիտե, թե ինչ սոսկալի տանջանքներ են սպասվում մեղավորներին։
Երկնավոր այրական սերը երբեմն էլ խրատի ու պատժի համար օգտագործում է զանազան հիվանդություններ ու նեղություններ։ Այդ պատճառով եկեղեցին մեզ համար ունի մեղքերի խոստովանության կարգ, որի միջոցով մարդը զղջումով ու ապաշխարությամբ կարող է ազատվել դրանցից։ Այդ ժամանակ հիվանդության բժշկությունը դառնում է հետևանք մեր առողջացած հոգու։
Ըստ հին բժշկարանների, հավատավոր բժիշկները դեղատոմսի վերջում ավելացրել են. «Եթե Աստված կամենա, կբժկվի», դա նշանակում է, որ այդ հմուտ մասնագետները իրենց փորձով հասկացել են, որ, չնայած ձեռք առնված բոլոր միջոցներին, շատ հիվանդներ այդպես էլ չեն բժշկվում, որովհետև մարդասեր ու ողորմած Աստծո և մարդու միջև դիզված բազում և անզեղջ մեղքերն են խանգարում, որ բժկություն լինի, ինչպես Սողոմոն Իմաստունն է ասում.
«Վերքի նշաններն ու որովայնի խորքերը հասնող տանջանքները չար մարդու համար մաքրողական դեղ են» (Առակներ 20.30), իսկ Դավիթ մարգարեն շարունակում է. ՚՚Աղաղակեցին Տիրոջն իրենց նեղության մեջ, և Նա ազատեց նրանց իրենց վշտերից։ Առաքեց Իր խոսքն ու բուժեց նրանց, և փրկեց նրանց իրենց ապականությունից» (Սաղմոս 106.19)։ Իսկ Սիրաքի իմաստությունը (38.15), լրացնում է. «Ով մեղանչում է Արարչի առջև, նա կընկնի բժշկի ձեռքը»։
Եվ եթե Աստծո ողորմությամբ բժշկվել եք ձեր հիվանդությունից, դա նշան է, որ Աստված այցելել է ձեզ ու ողորմել։ Դա նաև պատասխանատվություն է նշանակում Տիրոջ հանդեպ, այլապես կնմանվենք Ավետարանի այն տասը բորոտներին, որոնք աղաչեցին Հիսուսին, որ իրենց մաքրի անբուժելի բորոտությունից։ Ու տասն էլ բժշկվեցին¸ բայց միայն մեկը եկավ շնորհակալություն հայտնելու։
«Հրաշագործ սուրբ Շարբել» գրքից հատված
Մերուժան Բաբաջանյանի հանրագրից