Անուն ասեք. Ժամանակ
Վարչապետ Կարեն Կարապետյանը երեկ Գյումրիում լրագրողների հետ զրույցում հայտարարել է, որ Հայաստանում մենաշնորհներ չկան, Եւ ով ինչ ուզում է` կարող է ներկրել: Նա նաեւ բերել է օրինակ, թե ապրանքներից մեկի մասին ասվում էր, որ առկա է մենաշնորհ, սակայն այսօր այդ ապրանքից ներկրող այլ գործարար եւս կա: Հավանաբար, Կարեն Կարապետյանը նկատի ունի բանանը, որի վերաբերյալ մի քանի շաբաթ առաջ հայտարարություն էր տարածել Պետական եկամուտների կոմիտեն: Այդ հայտարարության մեջ ասվում էր, թե ինչ-որ գործարար ցանկացել է բանան ներկրել, սակայն անհայտ անձինք փորձել են խոչընդոտել, ինչից հետո ՊԵԿ-ը միջատել է եւ հնարավորություն տվել, ապահովել է, որ գործարարն անի իր գործը:
Ողջույնի արժանի օրինակ է, իհարկե, սակայն այդ դեպքում գուցե պետք է գործարարներին ասել, որ եթե նրանք որեւէ բան ներկրելու փորձ անեն, եթե նման բան անցնի իրենց մտքով, ապա լավ կլինի` նախապես զանգահարեն ՊԵԿ եւ օգնություն խնդրեն, որովհետեւ հետո արդեն, երբ ապրանքը հաւնի Հայաստանի սահմանը, կարող է շատ ուշ լինել: Ավելին, չի բացառվում, որ կարող է ուշ լինել նույնիսկ մինչեւ ապրանքը Հայաստանի սահմանը հատելը: Մյուս կողմից, իհարկե, հարց է առաջանում, թե ինչ կարող է անել իշխանությունը, ինչ պետք է անի, որ վերջապես հավաստի եւ համոզիչ լինի այն, որ Հայաստանում չկա մենաշնորհ, եւ բոլորն ագատ կարող են ներկրել` ինչ ուզում են:
Ի վերջո, մարդիկ շատ պարզ, հայերեն հայտարարում են, թե գնացեք եւ ազատ ներկրեք, իսկ եթե որեւէ մեկը խոչընդոտի, ապա զանգահարեք մեզ: Ամբողջ խնդիրը սակայն այն է, որ մարդիկ չեն հավատում: Չեն հավատում, որովհետեւ, օրինակ, այդ մարդիկ տեսել են, որ ձայաստանում եղել է հուլիսի 29- ի Սարի թաղ, որտեղ քաղաքացիական հագուստով ինչ-որ խաժամուժ հարձակվել է լրագրողների եւ քաղաքացիների վրա, սարսափելի ծեծի ենթարկել, բռնություն կիրառել, կա այդ ամենի լուսանկարների, տեսագրությունների ապացուցողական բազան` թե ովքեր են եղել այդ մարդիկ, ում թիկնապահները եւ այլն, սակայն չկան պատասխանատվության ենթարկվածներ, պատժվածներ: Մարդիկ շատ անգամ են տեսել, թե ինչքանով են Հայաստանում տարբերվում իշխանության առաջին դեմքից մինչեւ վերջինը արվող հայտարարություններն ու իրականությունը, խոսքն ու գործը:
Մարդիկ տեսել են եւ տեսնում են, հետեւաբար, նրանք ոչ միայն իրավունք ունեն չհավատալու եւ չվստահելու, այլ երեւի թե իրավունք չունեն հավատալու եւ վստահելու, քանի դեռ խնդիրների լուծմանն ուղղված իշխանության քայլերը ոչ միայն լիարժեք չեն, այլեւ չեն ենթադրում ամենապարզ ու սկզբնական գործողությունը անուն առ անուն բացահայտել մարդկանց, ովքեր մենաշնորհ ունեն, եւ առավել եւս ովքեր խոչընդոտել են որեւէ մեկին:
Խնդիրն պյս դեպքում բացարձակապես կուլակաթափությունը չէ, որեւէ մեկին բռնելն ու բանտարկելը չէ, այլ ընդամենը վստահության մթնոլորտի` հնարավորինս հաստատուն երաշխիքային միջավայր ձեւավորելը:
Իսկ դրա համար, որպեսզի մարդիկ հավատան, համոզվեն, որ իրավիճակ է փոխվել, փոխվել են խաղի կանոններ, պետք է ընդամենը անվանապես նշել նրանց, ովքեր գործել են խաղի կանոնների խախտումով, թվարկել նրանց, ում պատկանել են չգրված մենաշնորհները: Միայն այդպես մարդիկ կհավատան, որ բան է փոխվել, որովհետեւ մենաշնորհատերերը այդպես կհայտնվեն հանրային վերահսկողության տակ եւ կաշկանդված կլինեն հասարակության հայացքով:
Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
