Դժվար ընտրության առջեւ. Հայկական Ժամանակ

Պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանի վիճակը բարդ Է։ Երկար տարիներ Հայաստանի ամենակարեւոր՝ պաշտպանական գերատեսչությունը ղեկավարելուց հետո, բնականաբար, նա չի կարող պարզապես գնալ-նստել տանը եւ կանգնել Է գործունեությունը շարունակելու դժվար ընտրության առջեւ։ Դատելով մամուլում հայտնվւսծ արտահոսքերից, Օհանյանը ներկայում այնքան Էլ մեծ ընտրություն չունի։

Մեկ ամիս առաջ, ըստ մամուլի հրապարակումների նա կարող էր ընտրել ԱԱԽ նախագահի կամ ԶՈԻ գլխավոր շտաբի պետի պաշտոնների միջեւ։ Կարող էր նաեւ նշանակվել ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար։ Այս բոլոր առաջարկները, սակայն, Օհանյանը մերժել է։ Տեւական ժամանակ մամուլը գրում է նաեւ Օհանյանի քաղաքական դաշտ տեղափոխվելու մասին։ Ասում են նա ղեկավարելու է Վիկտոր Դալլաքյանի կուսակցությունը։ Դալլաքյանը երկու օր առաջ բավական երկիմաստ պատասխանեց այս հարցին՛ ավելի շատ ակնարկելով, որ նման բան միանգամայն հնարավոր է։

Այսպիսի զարգացման հավանականության հիմքում դրվւսծ է նաեւ այն տեղեկությանը, որ Օհանյանը նեղացած է Սերժ Աարգսյանից, ուստի պետք չէ բացառել, որ կհամալրի ընղդիմության շարքերը։
Սեյրան Օհանյանի նման կադրային զինվորականի դեպքում, կարծում ենք, ուժերը քաղաքական դաշտում փորձելը կարող է տխուր հետեւանքներ ունենալ։ Ինքը նախկին նախարարը, բազմիցս ասել է, որ մանկուց երազել է զինվորական դառնալ, սիրում է եւ մեծագույն հաճույք է ստանում իր մասնագիտությունից եւ աշխատանքից։

Բացի այդ, ոչ վաղ անցյալում հարցազրույցներից մեկում ասել էր, որ ապագայում իրեն որեւէ կուսակցության մեջ չի պատկերացնում, իսկ եթե որեւէ կուսակցության մեջ մտնի, դա կլինի ՀՀԿ-ն։ 2010 թվականի այս հարցազրույցից հետո, իհարկե, շատ բան է փոխվել, մասնավորաբար վերջին երկու տարիներին Սեյրան Օհանյանի անունը հաճախ էր շոշափվում 2018 թվականի նախագահի իշխանական թեկնածուի կոնտեքստում։ Բայց արդյոք դա այնքան լուրջ հե՞տք է թողել բարձր կարգի զինվորականի վրա, որ որոշել է Վիկտոր Դալլաքյանի հետ քաղաքական ճանապարհ անցնել։ Վիկտոր Դալլաքյանը, մեղմ ասած այն գործիչը չէ, որի կողքին հայտնվելը շահեկան լինի ցանկացած մեկի համար։

ճիշտ է, նա էլ է Սերժ Աարգսյանից նեղացած, բայց, կարծում ենք, տարբեր իրավիճակների հետ գործ ունենք։ Աարգսյանը վերջին չորս տարվա մեջ իր գործողություններով Դալլաքյանին ակնհայտորեն ուղղորդել է դեպի ընդդիմադիր դաշտ։ Թե ինչու, այլ հարց է։ Սեյրան Օհանյանի դեպքը, սակայն, ուրիշ է։ Սերժ Աարգսյանը հոգ է տարել, որ նախարարի պաշտոնը թոդնելուց հետո Օհանյանն իրեն շարունակի երկրի համար կարեւոր եւ պիտանի մարդ զգալ։

Սարգսյանի պատկերացմամբ նախկին նախարարը կարող էր կարեւոր դերակատարություն ստանձնել ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի պաշտոնում։ Իր ապագայի հարցում Սարգսյանի ջանքերը Օհանյանին, սակայն, չեն սփոփում այն պատճառով, որ նա իրոք նեղացած է Սարգսյանից։ Խնդիրը պաշտոնանկությունը չէ։ Սարգսյանը Վիգեն Սարգսյանի համար արդյունավետ աշխատելու հատուկ պայմաններ ստեղծեց, մի բան, որ երկար տարիներ չէր անում Սեյրան Օհանյանի դեպքում։

Արդեն նշել ենք, թե ինչ ահռելի նշանակաթյուն ունի Յուրի Խաչատուրովի եւ նրա մաֆիայի հեռացումը համակարգից։ Ինչու Սարգսյանը Խաչատուրովին ԱԱԽ չուղարկեց մի քանի տարի աոաջ։ Կարող էր, չէ՞, այդպիսի մեծ լավություն անել նաեւ Սեյրան Օհանյանին, փոխանակ լուռ հետեւելու, թե ինչպես է վերջինս տարիներ շարունակ մաքառում Խաչատուրովի ու նրա մաֆիայի դեմ։

Եթե ճիշտ է, որ Սարգսյանը Օհանյանին առաջարկել է նաեւ ԶՈԻ գլխավոր շտաբի պետի պաշտոնը, ապա միայն այս անհավասար վերաբերմունքից վիրավորված Օհանյանը չպետք է համաձայներ դրան։ Բացի այդ, նոր Աահմանադրությամբ, ճիշտ է, զինված ուժերի ամենաբարձր պաշտոնյան ԳՇ պետն է, սակայն միեւնույն ժամանակ նա ենթակա է պաշտպանության նախարարին։

Սեյրան Օհանյանը 8 տարի պաշտպանության նախարար է եղել, լուրջ կրթությամբ եւ փորձով կադրային զինվորական է։ Վիգեն Աարգսյանը նույնիսկ նորմալ զինվորական ծառայության չի անցել, պաշտպանության համակարգին էլ ծանոթ է այնքանով, որքանով միշտ եւ ամենուր ուղեկցել է Սերժ Աարգսյանին։ Արանք, իհարկե, նրբություններ են, սակայն, ինչպես ասում են սատանան նրբությունների մեջ է։ Այսուհանդերձ, Վիկտոր Դալլաքյանի հետ ընդդիմություն դառնալը իրավիճակից լավագույն ելքը չէ։