Վաղ թե ուշ դրա անհրաժեշտությունը կլինի. Առավոտ

Վերջերս ես մի քանի տեղ կարդացի, որ Գարեգին Նժդեհի արձանի տեղադրումն իբր վրդովեցրել է ռւսաստանյան որոշ շրջանակների: Ճիշտն ասած փոքր-ինչ անտրամաբանական եմ համարում, որովհե­տեւ վաղուց է հայտնի, որ Նժդեհը արդեն 21 տարի իշխող կամ առնվազն իշխանության մաս կազմող կու­սակցության «Լենինն» է:  ճիշտ է, ինքը` մեր ազգի իրական հերոսը, դրանում բացարձակապես մեղավոր չէ’ նա ազնվորեն է ծառայել ժողովրդին դրսեւորելով զրոյական կոնֆորմիզմ, բայց ճակատագրի հեգնան­քով հայտնվել է ժամանակակից կոնֆորմիստների դրոշի վրա: Ի դեպ, Նժդեհի հայացքները հակաբոլշեւիկյան էին, բայց ոչ` հակառուսական: Բոլոր դեպքե­րում այնպես չէ, որ Նժդեհի անունով մենք չունենք արձաններ եւ այլ «օբյեկտներ»:

Այնպես որ` մեր ազգային հերոսի արձանի տեղադ­րումը «Ռուսաստանի դեմ դեմարշ» անվանելը շատ մեծ չափազանցություն է: Ուրիշ հարց, որ հիմա պաշ­տոնական քարոզչությունը Ռուսաստանում, իսկ նման երկրներում քարոզչությունը գրեթե բացառապես պաշ­տոնական է, թեքվում է Հայաստանի դեմ եւ ստանում մոտավորապես հետեւյալ երանգավորումը.

«Դուք ով դառաք, որ դժգոհեք մեր Ադրբեջանի հետ զենքի բիզնեսից եւ ընդհանրապես մեր կեցվածքից ղարա­բաղյան հարցում: Հեսա կկազմակերպենք Ադրբեջանի նոր հարձակում Արցախի վրա, նոր կիմանաք: Եվ հե­տո մոռացե՞լ եք, որ Ռուսաստանում երկու միլիոն հայ կա, հեսա կտեսնեք նրանց հալը»: Մի խոսքով` շատ հավանական է, որ «կանացի խալաթի» եւ պաշտոնա­կան «լրագրողի» մեկնաբանության պատմությունը կրկնվելու է: Կամ կգտնվեն պաշտոնյաներ, որոնք իրենց թույլ կտան Ռոզոզինից է՛լ ավելի կոպիտ ար­տահայտություններ հայերի հասցեին:

Շատ հնարավոր է նաեւ, որ Ռուսաստանն այստեղ խաղի մեջ մտցնի մեկ կամ մի քանի սուպերռուսամետ կուսակցություն ավելի ռուսամետ, քան ՀՀԿ-ն, որոնք կպաշտպանեն վերը շարադրված քարոզչական երանգավորումը, եւ եթե նույնիսկ չգան իշխանու­թյան, ապա կունենան պատկառելի ներկայություն ապագա խորհրդարանում: Այդպիսի ուժերի գլխավոր թեզն է լինելու` «Ռուսաստանի հասցեին ցանկացած քննադատություն իշխանության պատվերն է, որի նպատակը ուշադրության շեղումն է»:

Չգիտեմ, իրենց խաղերն են գուցե ՀՀԿ-ն էլ ձեւ գտ­նի Ռուսաստանի առջեւ մի քանի տակ ծալվելու: Ինչ­պես եւ այլ հարցերում, ես այստեղ էլ եմ դեմ ծայրա­հեղություններին եւ էմոցիոնալ արձագանքներին:

Հա­տուկ սրել հարաբերությունները Ռուսասաստանի հետ, այս պահին հրաժարվել գոյություն ունեցող, թեկուզեւ վատ, անվտագության համակարգից հիմարություն է: Ինչ-որ առանձնահատուկ հույսեր կապել Ռուսաստա­նի հետ «եղբայրական սիրո» մոտիվներով, նույնպես իրատեսական չէ: Նույն ձեւով, իհարկե, պետք է վե­րաբերվել աշխարհի բոլոր մնացած երկրներին առանց թշնամանքի, բայց նաեւ` առանց ավելորդ խանդավառության:

Իսկ Ռուսաստանի բոլոր տեսակի մենաշնորհներին պետք է այլընտրանքներ փնտրել: Բայց դա պետք է անել դանդաղ, սոլիդ, աոանց սկանդալների, աոանց շանտաժիստների հետ բանավիճելու, առանց Ռոգոզինի ասած` «փսլինքների»: Վաղ թե ուշ Հայաստանի իշխանությունը եւ հիմնական ուժերը դրա անհրաժեշտությունը կզգան:

Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի ասյ համարում: