Թքած ունեմ. Արտյոմ Մարկոսյանի պոռթկումը
Սոցիալական ցանցերում քննարկվում է Եվրատեսիլի հայաստանյան խմբի մասնակիցների կողմից հայկական դրոշի հանձնելը Կոնչիտային:
Հաղորդավար Արտյոմ Մարկոսյանն այս մասին գրել է. Չէի կարող չասել: Արա, էս ո՞ւր հասանք… Տո թքած ունեմ ես տոլերանտության վրա էլ, սեռական փոքրամասնությունների ու դրանց իրավունքների և հավասարության վրա էլ, դրանց պաշտպանողների ու սատարողների վրա էլ ու նման PR-ի վրա էլ: Մեր ՊԵՏԱԿԱՆ ԴՐՈՇԸ սրբություն ա, որի ներքո ու որի համար հազարավոր արժանի հայ զավակներ, հերոս, կարգին ՏՂԵՐՔ կռվել են ու իրենց կյանքն են տվել, որը միշտ բարձր է եղել, ինչպես մեր արժանապատվությունը, իսկ էսօր հայտնվում ա ինչ-որ մի վիժվածքի, դեգեներատ գ…ի ուսերին: Լավ, ասեմ ավելի ցիվիլ ու միջազգային լեզվով՝ «ՊԻԴԱՌԱՍՏԻ» ուսերին…
Ի՞նչ, հիմա էլ պիտի ոմանք ասեն` «դուք չե՞ք պատկերացնում, թե էդ չոլի Կոնչիտայի ուսերին դրոշը գցելով՝ ինչքան մարդ Հայաստանը ճանաչեց»։ Է հետո՞: Ուրի՞շ: Ով տենց բան ասի, իմ անձնական թշնամին ա: Պետք չի, պետք չի մեզ նման ձևերով հավելյալ ճանաչում, սա իմ համոզմունքն ա, որը, վստահ եմ, ինձ հետ կիսում են շատերը… Մեր՝ այս տարվա Եվրատեսիլին մասնակցելը պարզապես ելույթ չի բարձր տեղ գրավելու համար, այլ առաքելություն ա, ՄԵԾ ԱՌԱՔԵԼՈՒԹՅՈՒՆ, որը պետք ա կատարել պատվով, արժանավայել ու հային վայել ու էդքան հզոր ու գեղեցիկ արված քայլերին ավելացնել ևս մեկը` չկորցնելով սեփական գենետիկ կոդով ձևավորված արժեհամակարգը, որ աշխարհամասից ուզում ես եղի…
Չի կարելի անել քայլեր, որոնք հետո պետք է փորձեն արդարացված լինել ինչ-որ հիմար պատճարաբանումներով ու հանգամանքներով: Կոնկրետ ինձ համար այս դեպքում անընդունելի է յուրաքանչյուր պատճառաբանում: Տա Աստված, որ հաջող հանդես գանք, իսկ ես համոզված եմ, որ այդպես էլ կլինի, և մեր ԵՌԱԳՈՒՅՆԸ հպարտ ծածանվի ու խորհրդանշի մեր հերթական հաղթանակն ու ամենակարևորը` հաղթանակը ոչ թե, նորից եմ ասում, մրցութային բարձր տեղի համար, այլ հաղթանակը համայն մարդկության սրտերում ու գիտակցության մեջ:
Հ.Գ. Ներողություն եմ խնդրում տեղ-տեղ հանդիպող, միգուցե ոչ կոռեկտ արտահայտությունների համար, բայց նախ շատ վրդովված եմ, երկրորդն էլ՝ вещи нужно называть своими именами.
