Նիկոլ Փաշինյանն անում է հենց այն, ինչ իրեն ասել են. Ռիա Նովոստի

Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը չի մասնակցի նոյեմբերի 23-ին Մինսկում կայանալիք ՀԱՊԿ գագաթնաժողովին։ Այդ մասին նա հայտարարել է Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոյի հետ հեռախոսազրույցում։ Չնայած այն հանգամանքին, որ Կրեմլը, ՌԴ նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկովի խոսքերով, «ափսոսանք է հայտնել», Փաշինյանի հերթական դեմարշն անակնկալ չի եղել. Մոսկվայում և ՀԱՊԿ այլ մայրաքաղաքներում ակնհայտորեն արցունքներ չեն թափվելու: Այսն մասին ՌԻԱ Նովոստիում գրել է Կիրիլ Ստրելնիկովը:

Հոդվածն ամբողջությամբ թարգմանաբար` ստորեւ.

«Բանն այն է, որ իր վարչապետության գրեթե սկզբից պրն Փաշինյանը փաստացի հայտարարեց, որ իր գլխավոր և պաշտոնական անձնական նպատակը Ռուսաստանի հետ դաշնակցային հարաբերությունների խզումն է, բոլոր ինտեգրացիոն և պաշտպանական միավորումներից դուրս գալը, ռուսական բիզնեսի դուրս մղումը, ԵՄ-ի և ՆԱՏՕ-ի հետ կապերի ընդլայնումը, ինչպես նաև Հայաստանի վերածումը հերթական Ուկրաինայի և Մոլդովայի։

Միևնույն ժամանակ, Հայաստանի ներկայիս ղեկավարության փորձերը՝ ձևացնել, թե սա պարզապես «անվտանգության ոլորտում հարաբերությունների դիվերսիֆիկացիա է», այն բանից հետո, երբ Ռուսաստանը իբր խախտել է իր դաշնակցային պարտավորություններն ու իր զինվորների արյան գնով հայերի փոխարեն չի պաշտպանել Ղարաբաղը, որը ինքը Փաշինյանը ճանաչել է ադրբեջանական, ավելի ողորմելի են, քան Զելենսկու ժամանակների «Կվարտալ 95»-ը։

Իրականում, Նիկոլ Փաշինյանն անում է հենց այն, ինչ իրեն ասել են, և իր միկրոսկոպիկ ուժը պահպանելու համար այլ բան անել չի կարող։ Արևմուտքի (առաջին հերթին՝ Մեծ Բրիտանիայի) համար Հայաստանին Մոսկվայի ուղեծրից հեռացնելու խնդիրը, այսպես կոչված, մեծ խաղի, նախագծի շարունակությունն է, որի նպատակն է Ռուսաստանին Անդրկովկասից դուրս մղել, ինչի համար նշանակվել է Փաշինյանը։

Հայաստանում գործում են ավելի քան ինը հազար ՀԿ-ներ, որոնց մեծ մասն ուղղակիորեն կապված է հայկական քաղաքականության համար «ճիշտ» կադրեր պատրաստող կառույցների ցանցին։ Օրինակ՝ շատ պատգամավորներ, նախարարներ, վարչապետի գրասենյակի ղեկավար և նույնիսկ Հայաստանի Անվտանգության խորհրդի քարտուղար ներգրավված են եղել Արևմուտքի կողմից ֆինանսավորվող կազմակերպությունների աշխատանքում։ Ամեն տարի տասնյակ միլիոնավոր դոլարներ են ներարկվում այդ ՀԿ-ների գործունեության մեջ, և նրանք օր ու գիշեր աշխատում են անհրաժեշտ տեղեկատվական օրակարգ ձևավորելու համար՝ անհրաժեշտ, այսինքն՝ հակառուսական։

Փաշինյանը և նրա արևմտյան կուրատորները քաջ գիտակցում են, որ Ռուսաստանի հետ միանգամյա և կոշտ «ամուսնալուծությունը» կառաջացնի ծանր տնտեսական և սոցիալական ճգնաժամ, որից հետո փոքր Հայաստանում ազատ հենասյուներ չեն մնա այս գործընթացի նախաձեռնողների համար։

Մեր երկրում է ապրում ամենամեծ հայկական սփյուռքը, մեր ազգերը կապված են պատմական ամուր կապերով: Ռուսաստանն է պատասխանատու Հայաստանում օտարերկրյա ներդրումների գրեթե կեսի համար, Հայաստանը չի վճարում ռուսական նավթի և գազի տուրքերը, իսկ ներմուծման ավելի քան 30 տոկոսըև արտահանման 45 տոկոսը կրկին ուղղվում է Ռուսաստան։

Սա նշանակում է, որ Մոսկվայի դեմ պետք է «աշխատել» աստիճանաբար և առանց մեծ ուշադրություն գրավելու։ Ըստ երևանյան «Փաստ» թերթի, հենց դրան էր նվիրված հոկտեմբերին Փաշինյանի և փորձագետների ու հանրապետության առաջատար լրատվամիջոցների փակ հանդիպումը, որտեղ հայտարարվել է Երևանի արտաքին քաղաքականության, հետևաբար տեղեկատվական քաղաքականության փոփոխության մասին: Խոսող ղեկավարներին և գլխավոր խմբագիրներին այժմ հանձնարարվում է «նրբորեն, առանց բարձրագոչ հայտարարությունների» առաջ տանել հակառուսական օրակարգը, և երկրի ղեկավարությունը հանգիստ կխուսափի ՀԱՊԿ-ում և ԱՊՀ-ում աշխատելուց, միևնույն ժամանակ Արևմուտքում այդ կառույցներին փոխարինողներ փնտրելով:

Եթե ​​որևէ մեկը հարց ուներ, ապա ինչու Փաշինյանը Հայաստանի արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանի հետ անտեսեց Բիշքեկում ԱՊՀ երկրների ղեկավարների գագաթնաժողովը, իսկ Հանրապետության Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը հրաժարվեց Մոսկվայում հանդիպել ԱՊՀ գործընկերների հետ, հիմա հարցեր չպետք է լինեն:

Փորձագետների կարծիքով՝ Հայաստանի ներկայիս ղեկավարությունը վերջնականապես որոշել է ամբողջությամբ դուրս գալ բոլոր կառույցներից, որտեղ ներկա է Ռուսաստանը, այդ թվում՝ ԱՊՀ-ից, ՀԱՊԿ-ից, ԵԱՏՄ-ից և այլն։ Այս պահին Հայաստանի ղեկավարությունը տենդագին թակում է արևմտյան երկրների դռները՝ փող ու նոր ընկերներ փնտրելու համար։ Օրերս Ֆրանսիան սկսեց Հայաստանին զինտեխնիկայի առաջին մատակարարումները Խաղաղության եվրոպական հիմնադրամի միջոցով (նույն գրասենյակը, որը զենք է գնում Կիևի համար), հայտարարվեց նաև ֆրանսիական զենիթահրթիռային համակարգերի գնման մասին։ Օրերս Լոնդոնում Հայաստանի արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը մասնակցել է Մեծ Բրիտանիայի հետ ռազմավարական գործընկերության համաձայնագրի ստորագրմանը։

Հայաստանի զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետ Էդվարդ Ասրյանի խոսքով, ԱՄՆ-ի հետ «կրթական, ռազմական և ռազմատեխնիկական համագործակցությունը» զարգանում է «ամուր հիմքերի վրա»։ Եվրամիության հովանու ներքո գտնվող այսպես կոչված «Քաղաքացիական առաքելությունը Հայաստանում» (EUMA) վերածվում է ՆԱՏՕ-ի առաքելության. վերջերս հայտարարվեց, որ դրան կմիանան կանադացի «մասնագետները», ինչի մասին ՌԴ ԱԳՆ ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան ասաց. «Ինչպիսի՞ մասնագետներ են դրանք, մենք, իհարկե, «կարող ենք գուշակել: Մենք քաջատեղյակ ենք կանադական խաղաղապահության առանձնահատկություններին: Կանադայից հենց այս մասնագետներն են 2015 թվականից ուկրաինացի զինյալներին մարզում «Unifier» գործողության շրջանակներում»:

Այս ամենը, ընդհանուր առմամբ, տհաճ է Ռուսաստանի համար, և լավ կլիներ, որ Հայաստանը մնար դաշնակից և բարեկամ երկիր, քանի որ, բացի Ռուսաստանից, Հայաստանը իրականում ոչ մեկին պետք չէ։

Բայց եթե նույնիսկ պատկերացնենք, որ Հայաստանը կդադարի լինել մեր դաշնակիցն ու բարեկամը, ապա այս երկրի ճակատագիրը, որը տարածքային փակուղի է, անկեղծորեն աննախանձելի կլինի։ Արևմտամետ Հայաստանը պետք չէ տարածաշրջանային հիմնական խաղացողներից ոչ մեկին՝ ոչ Իրանին, ոչ նույնիսկ Ադրբեջանին ու Թուրքիային։ Զավեշտալի օրինակ. մինչև վերջերս Հայաստանը հնարավորություն ուներ լինելու Հնդկաստանը, Իրանը և Պարսից ծոցի մյուս երկրները, Ռուսաստանը և Հյուսիսային ու Արևմտյան Եվրոպան կապող Հյուսիս-Հարավ տրանսպորտային միջանցքի «ճյուղերից» մեկը։

Ավելին, որոշ միջազգային դիտորդների կարծիքով՝ Հայաստանից Ռուսաստանի ամբողջական դուրսբերման և ռուսական ռազմակայանի փակման դեպքում ոչ զրոյական հավանականություն կա, որ «հանրապետությունը կավարտվի», այսինքն՝ կլուծարվի։

Եթե ​​Հայաստանի կործանումը եղել է նրա վարչապետ Փաշինյանի նպատակը, ապա մեզ մնում է միայն կարեկցել մերձավոր երկրի քաղաքացիներին, ովքեր պասիվ կերպով դիտում են անկանխատեսելի հետևանքներով այս տեսարանը։

Հայաստանի ճակատագիրը նրա բնակիչների ձեռքում է, և եթե նրանց չի հետաքրքրում, թե Սորոսի խնամակալները ուր են քարշ տալիս իրենց երկիրը, ապա Ռուսաստանը նրանց բռնի ուժով դրախտ չի քաշի»: