Ես ու մահս տկլոր նստել ենք անկողնուն…

Ցուրտ է:

ես ու մահս տկլոր նստել ենք անկողնուն.
ասում է՝ անունդ ինչ է,
ասում եմ՝ էսքան տարի ինձ գիտես,
անու՞նս ես հարցնում,
ասում է՝ մրսում եմ:
Մենք գրկում ենք իրար:
Մի հին տոպրակ,
որով Թուրքիայից շորեր էին բերում,
փաթաթում եմ ոտքերիս,
ու կիսատ մնացած ջեմը
քսում պռոշներիս.
ոչինչ սարսափելի չէ,
երբ երկուսով՝ դու ու մահդ, կարող եք չմրսել:

Առնչություն ոտնաթաթով

Կարծես թե պահ է դադարի՝

տանս ուրիշ ամանոր է,

աչքս չի շեղվում նրա մատներից,

եւ հանձնվելու թույլ գլխացավ է,

եւ դժվար պահ է ապրողի համար:

Մերարանքում

Մեր արանքում հայր մեր,

հայրերը մեր,

մեր արանքում չստացված հեղափոխություն,

եւ չստացված օդապարիկ,

որ պտտվում է լինելիությունից.

մեր արանքում ռեստավրացրած քարեր,

սաստիկ հոգնած մեկը,

որ մեր արանքում է  հանգստանում…

Հավասարություն մեր արանքում,

փորձարկվողնորռումբ,

եւ անոթներ լցված օդով`

շարած պատուհանին… 

Հատկությանս հետ

Ես երեւի  հիվանդ  եմ

հիմա, երեկ,

Վաղը….

ԱՆՈՒՇ ՔՈՉԱՐՅԱՆ