«Այս փորձությանը վայ թե չդիմանա…»
«Հայոց լեզուն երանի է տալիս այն ժամանակներին, երբ բանավոր և գրավոր խոսքի միջև տարածությունը հաղթահարվում էր գրագիտության, կարդալու, սովորելու ճանապարհով. և բանավոր խոսքը գիտեր, որ գրավոր-գրականից շատ չհեռանալը մեր լեզուն ապրեցնելու համար է: Եթե ամեն մեկն իր խելքին փչած քերականությամբ գրի, վերջում կհաղթի քերականություն ունեցող բոլորովին այլ լեզու:
Առաջ գրավոր տեքստը միշտ հանգիստ էր՝ մինչև հրապարակվելը հաստատ կստուգվի-կխմբագրվի-կսրբագրվի: Հայոց լեզուն հազար-հազար տարի ամեն ինչի միջով անցել է, բայց վիրտուալ իրականության մեջ իրեն այսքան մատների արանքով նայելու փորձությանը վայ թե չդիմանա»:
