Երեսունևեօթներորդ օր ﬔծ պահոց

Իմաստութեան գանձ, Տէ՛ր իմ Յիսուս, որ իբրև իմաստուն Հովիւ առաջուց զրուցեցիր քու

գալուստդ, պատրաստութիւն տեսնել ապսպրեցիր, ըսելով.

«Զգոյշ լերուք անձանց, գուցէ ծանրանայցեն սիրտք ձեր շուայտութեամբ և արբեցութեամբ,

և հոգովք աշխարհականօք, և յանկարծակի հասանիցէ ի վերայ ձեր օրն այն,

զի իբրև զորոգայթ հասանիցէ ի վերայ աﬔնեցուն՝ որ բնակեալ են ընդ աﬔնայն երեսս երկրի»:

Ա՜խ, Տէ՛ր իմ, որովհետև ﬔռնիլս չեմ յիշեր, արթուն չեմ կենար, այն է՝ որ քու ապսպրածիդ դէմ

սիրտս ծանրացուցեր եմ՝ մանաւանդ աշխարհիս հոգերով ու մտմտուքներով.

իբր թէ ﬕշտ երկրիս վրայ պիտի ﬓամ՝ այնպէս ամէն օր ﬕտքս օտար բաներու կու տամ.

մահն ինծի հեռու բան մը կերևնայ, չեմ յիշեր քու գալուստդ, որով աղօթքէ ալ կը պաղիմ.

և թէպէտ դու ներհակը կ’ապսպրես, ինծի ջուրի ձայն կու գան խօսքերդ:

Ո՞ւր է այն արդար հոգին՝ որ սիրտն աշխարհիս վրա չտաքցնելով, իրեն հոգւոյն

պատրաստութիւնն աﬔն օր տեսնելով՝ այս կեանքէս զզուած՝ բարի մահուան կը ցանկար ըսելով.

«Վա՛յ ինձ, զի ընդ երկար եղև պանդխտութիւն իմ. Ո՛ տայր ինձ թևս, զի թռչէի սլանայի յերկինս»:

Ի՞նչ պիտի ըլլայ ինծի, Տէ՛ր իմ. կը վախնամ՝ որ ինչպէս Երուսաղէմ եկար, բայց տեսնելով որ

քաղաքը պատրաստութիւն չունէր, զքեզ Աստուծոյ տեղ չէր դրեր, ինչ որ պէտք էր՝ չէր ըրած,

լացիր վրան ու անիծեցիր, ըսելով.

«Եթէ գիտէիր դու գոնէ յաւուրս յայսﬕկ զխաղաղութիւն քո, բայց այժմ ծածկեցաւ յերեսաց քոցզի

եկեսցեն աւուրք ի վերայ քո, և ոչ թողուցուն քար ի քարի վերայ յաﬔնայնի ի քեզ,

փոխանակ զի ոչ ծանեար զժամանակ այցելութեան քո»: Եթէ գոնէ այս օրերուս մէջ քու

խաղաղութիւնդ գիտնայիր, բայց հիմա քու երեսիդ ծածկուեցաւ.

վասն զի քու վրադ օրեր պիտի գան, և քու մէջ քար քարի վրայ պիտի չթողուն,

քանի որ քու այցելութեանդ ժամանակը չճանչցար:

Ա՜խ, չըլլայ թէ իմ վրաս ալ լաս, զիս ալ թշնամւոյն, իմ ախտիցս ու ﬔղքերուս ձեռքի մատնես՝

որ զիս շնորհքէդ զրկեն, ինչ բարիք որ տւեր էիր ինծի՝ քակեն կորսնցնեն, և այնպէս երեսէդ իյնամ՝

անարգուածի. շատ կը վախնամ կը դողամ այս բանէս:

Այլ դու, ողորմութեա՛ն Աստուած, որ դեռ ինծի ժամանակ տալով՝ կ’երևայ իմ ապաշխարհութեանս

կը սպասես, տո՛ւր ինծի լոյս՝ ﬕշտ աչքիս առջև ունենալ այս խօսքերուդ յիշատակը,

քու գալստեանդ ահաւորութիւնը, ﬔռնելուս մօտ ըլլալը,

որպէս զի ձգեմ աշխարհիս բոլոր պարապ մտմտուքները, ﬕայն հոգիս հոգալու հետ ըլլամ,

և ﬔռնելուս ատենն ալ բարի պատրաստութիւն տեսնելով՝ սուրբ խորհուրդներն առնելու արժանի

ըլլամ.

Ամէն: