Չտե՛ս, որ չտես…
Մարդ ի՜նչ աստիճան ինքնասիրահարված, չտես-գյոռմամիշ, ոչ ադեկվատ պետք է լինի, որ հրահանգի ոտքի տակ կարմիր գորգ փռել, որպեսզի իր և իր բազմամարդ ընտանիքի անդամների ոտները գետնին չկպնեն, երբ «հարգանքի տուրք մատուցելիս» կլինեն իր արկածախնդրության և անպատասխանատվության զոհերի` Մարտի 1-ին չպարզված հանգամանքներում սպանված ցուցարարների և ոստիկանների հիշատակին։ Այդտեղից էլ իրեն գցի Ծաղկաձոր` ընտանյոք «տոնական կայֆեր» անելու իր թեթև ձեռքով «կարանտինի գոտու» վերածված առողջարանային քաղաքի ռեստորաններում։
Այդքանից հետո ի՜նչ անամոթ պետք է լինի`հայտարարելու, թե 2018թ. ապրիլյան «բռնի, ոչ թավշյա հեղաշրջմամբ» ոչ թե ինքն ու իր քաղաքական աղանդն է եկել իշխանության, այլ «ժողովուրդը»` «3 միլիոն վարչապետերը», որոնցից մեկն էլ ինքն է, եթե հիշում եք…
Լիլիթ Պողոսյան
