Տակից դուրս գալու ձեւը. պատերազմի գլխավոր հերոսը` զինվորական ծառայության երես չտեսած Նիկոլ Փաշինյանն է եւ իր մանկլավիկները

Տեր եւ տիկին Փաշինյանները մտածել, մտածել ու գտել են արցախյան ազատամարտի «հետեւանքները» վերացնելու` Արցախը եւ «հարակից հողերը» փողի եւ (կամ) բաց կոմունիկացիաների դիմաց հանձնելու Բոլթոնյան ծրագրի շուրջ բանակցելու վերաբերյալ կասկածների եւ մեղադրանքների տակից դուրս գալու ձեւը։

Սրանց ընտանեկան թերթը «Ադրբեջանը մտահոգված է Հայաստանում ընթացող զարգացումներից. նախկիններին աջակցելու խնամքով թաքցված ցանկությունը» վերնագրով մի հոդված է հրապարակել, որտեղ ջանում է ապացուցել, որ մածունը սեւ է, սեւը`սպիտակ։

Օրինակ։ Եթե ադրբեջանական լրատվամիջոցներն ուրախությունից թռչկոտում են եւ շնորհավորում իրար «ռազմական հանցագործ» Քոչարյանի (լավ է` գոնե «ռազմական հանցագործը» չակերտների մեջ են առել) հերթական անգամ բանտում հայտնվելու առթիվ, ապա դա մի բան է նշանակում. որ առերեւույթ հիանալով այդ հարցում Նիկոլի դրսեւորած նախանձելի համառությամբ, իրականում թիկունքից խփում են Նիկոլին, տակից` «խնամքով աջակցում» նախկիններին։

Եթե այդպես է` Փաշինյանի «վեցնոցներն» ինչո՞ւ էին հրճվանքով արձանագրում, որ «մեր վարչապետը» ադրբեջանական մամուլի սիրելին է` ավելի շատ է լուսաբանվում, քան Ալիեւը`սատանան գիտի։

Շարունակելով բացահայտ սուտը ներկայացնել որպես 100 տոկոսանոց ճշմարտություն, թերթը հույժ սենսացիոն «բացահայտում» է անում. «Իրականությունն այն է, որ ադրբեջանցիները ոչ թե ոգեւորված են, այլ մտահոգված Հայաստանում ընթացող զարգացումներից: Որովհետեւ նրանք նույնպես գիտեն, որ ցանկացած պետություն նախ ներսից է քայքայվում եւ ապա միայն փլուզվում արտաքին հարվածներից, ու տարիներ շարունակ հենց դրան էլ համբերատար սպասում էին: Իսկ հիմա Հայաստանի ներքին քայքայման գործընթացը կասեցվել է, ու դա նրանց լրջորեն մտահոգել է: Այստեղից էլ` նախկիններին աջակցելու խնամքով թաքցված ցանկությունն ու այդ հարցում մեր «արմատական ընդդիմության» հետ շահերի համընկնումը»:

Այսինքն`այն, որ Փաշինյանը «վիզ դրած» պառակտում է հասարակությունը, սեւ-սպիտակի բաժանում, սեպ խրում Հայաստանի եւ Արցախի միջեւ, Արցախում «դավադիրներ» փնտրում, պետությունը «ներսից քայքայել» չէ` «ներքին քայքայման գործընթացը կասեցնել» է, ինչից ադրբեջանցիները մահու չափ վախեցել ու «խիստ մտահոգվել» են` քիչ է մնում երդվեն Նիկոլի արեւով։ Իսկ «արմատական ընդդիմությունը», որը քննադատում է Նիկոլին Հայաստանը ներսից բզկտելու, Հայաստան-Արցախ միասնությունն ականապատելու համար, ադրբեջանցիների «բնական դաշնակիցն» է։

«Վարչապետական» զույգի քարոզչական հրետանին, այսքանը քիչ համարելով, անցնում է «պատերազմի հերոսների» վրայով եւ ներկայացնում հերոսի իր «տեսլականը». «Ղարաբաղյան պատերազմի գլխավոր հերոսը հայ ժողովուրդն է, եւ այս հարցում երկու կարծիք լինել չի կարող: Եվ այդ գլխավոր հերոսը մերժել է Ռոբերտ Քոչարյանին էլ, Սերժ Սարգսյանին էլ»: Քանի որ ժողովուրդ ասելով` հասկանում ենք Նիկոլ Փաշինյան, Նիկոլ Փաշինյան ասելով` հասկանում ենք ժողովուրդ, սա նշանակում է, որ Ղարաբաղյան պատերազմի գլխավոր հերոսը նույն ինքը` զինվորական ծառայության երես չտեսած Նիկոլ Փաշինյանն է եւ իր մանկլավիկները։

Իսկ ամենահետաքրքիրը` «դեսերտը», վերջում է։ «Ինչպե՞ս է պատահել, օրինակ, որ իրենց` «պատերազմի հերոսների» ղեկավարման տարիներին Հայաստանից արտագաղթել է երեք անգամ ավելի շատ մարդ, քան Արցախի բնակչությունն է»,-հարց է տալիս հոդվածագիրը՝ հեռատեսորեն շրջանցելով, որ 2008-2018թթ. արտագաղթը մարդկային արտահոսքը մի քանի անգամ գերազանցող ժողովրդագրական ամենամեծ աղետը տեղի է ունեցել Փաշինյանի կնքահայր Տեր-Պետրոսյանի կառավարման ժամանակ`ՀՀՇ-ական ալան-թալանի տարիներին։

Ինչ վերաբերում է այսօր փակի տակ գտնվող Ռոբերտ Քոչարյանին, ապա նրա տասնամյա կառավարման արդյունքում արտագաղթը կանգնել է, դեռ մի բան էլ ներգաղթ է արձանագրվել։

Ի վերջո, վիճակագրություն կա, բան կա. կարող են բացել կառավարության տեղեկագրերը եւ սեփական աչքով տեսնել այն, ինչը համառորեն չեն ուզում տեսնել…

Լիլիթ Պողոսյան