Կատաստրոֆիկ է. Իրատես
Մտայնությունը մնաց նույնը, թե Նիկոլ Փաշինյանը, թե իր կառավարությունը դեռ չեն կարողանում հաղթահարել հարթակային «հիշողությունը», մտնել իշխանական ղեկավարման տրամաբանության մեջ: Ցայտնոտ, այս միակ բառով պետք է բնորոշել թե նրանց կառավարման երեք տասնյակ օրերը, թե խորհրդարան ներկայացված ծրագիրը: ՈՒ թե անկեղծ՝ բավականին մեղմ էին Էդուարդ Շարմազանովի գնահատականներն այդ ծրագրին բնորոշված որպես երազանքների ու կենացների բառամթերք: Ցնցողը, անշուշտ, Նիկոլ Փաշինյանի բնորոշումն էր. «Սա հրապարակի ծրագիրն է»:
Դու ասացիր: Միտինգայնությամբ առլեցուն ծրագիրը, կոնկրետություն չպարուրակելուց բացի, որևէ հարցի չէր պատասխանում, ցավալիորեն ամրակայելով թեզը, որ բացի ԱԱԾ-ից. այս կառավարությունն աշխատանքային այլ գործիք չունի, և որ բարեփոխումները, անգամ հռչակումների մակարդակում, տեղ չունեն ոչ միայն նրա գործելաոճում, այլև ծրագրում:
«Հրապարակի ծրագիրը» հար և նման է հարահոսային այն իրավիճակներին, որոնց ականատեսն ենք նորօրյա կառավարության գործունեության ողջ ընթացքում կուտակայինին, արագաչափերին, վարկերի տույժ-տուգանքներին, հայտնի նարկոդիլլեր, Հովիկ Աբրահամյանի խորհրդական Ժորիկին, այդ թվում՝ սփյուռքի «հուժկու» նախարարի նույնքան «հուժկու» նշանակումներին վերաբերող, երբ նախարարը «անչափահասին» նշանակել էր իր խորհրդական, ապա հետ կանչել իր իսկ հրամանը:
Ասել է ծրագիրն օրինաչափորեն այդ ամենի շարունակությունն էր, որը նաև «առաջ էր քաշում» քաղաքական ամենակարևոր հարցը՝ սևեռումը կոռուպցիայի վրա, քաղաքական դաշտի մաքրումը Նիկոլ Փաշինյանի և իր թիմակիցների ձեռքերով, իսկ «հետնաբեմում» խաղացող «բաք-օֆիսները» կարծես իրականացնում են երկրորդ իրական խաղացողին խաղի մեջ մտցնելու համար:
Եթե հնարավոր էր այդքան էյֆորիկ, «բողոքավոր» մասսա «դնել» Նիկոլի «տակ» հեղափոխություն իրականացնելու համար, մի նորմալ ծրագրի կազմումը զուտ տեխնիկայի խնդիր էր իրական մոդերատորների համար, ինչը չէր արվել, որպեսզի Փաշինյանը ֆիասկո ապրի, ինչն էլ կատարվեց, ամբիոն բարձրացած վարչապետի ծրագրի ամեն մի տողից ծիկրակում էր սիրողականության անհասկանալի-անչափելի մի ահավոր մակարդակ:
Ծրագիրը կատաստրոֆիկ էր ոչ միայն թվերի, ծրագրային դրույթների, ասելիքի ու անելիքի բացակայության, այլև հայոց ամենացավոտ խնդրի Ղարաբաղի մասով: Հենց միայն այն հանգամանքը, որ «մոռացել» էին նշել Ղարաբաղի անվտանգության բաղադրիչը. այն է հարձակման դեպքում Հայաստանը կդառնա երաշխավոր այդ հարձակումը հետ մղելու (պատգամավոր Միհրան Հակոբյանի «զգուշացում-հիշեցումից» հետո Նիկոլ Փաշինյանը շնորհակալություն հայտնեց հիշեցման համար ու ասաց կներառեն այդ դրույթը ևս ծրագրի մեջ), արդեն իսկ ցուցիչն էր առկա իշխանությունների դիլետանտության, անգամ այնպիսի կենսական հարցում, ինչպիսին Ղարաբաղն է: Էլ չենք ասում, որ Ղարաբաղում այս օրերին բավականին անհանգիստ է, և միայն միամիտներին կարող է թվալ, թե իրական մոդերատորները այնտեղ կարող են բավարարվել վերևից արվող կադրային «հեղավտխությամբ»: Ղարաբաղում զարգացումները դեռ առջևում են ու շատ ջուր կքաշեն:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
