Քո մեջ ոչնչացրու երկու բան

Քո մեջ ոչնչացրու երկու բան՝ քեզ ոչ մի բարձր բանի պիտանի մի համարիր և մի մտածիր, որ ուրիշ որևէ մարդ ավելի ցածր է քեզանից, այդ դեպքում քեզ հասցրած անարգանքը երբեք բարկության չի տանի:

Ջղայնությունը հոգու գինովություն է, խելքահան է անում ինչպես գինին: Պատկերացրու բարկացկոտին• նա ինքն իր տերը չէ և իրեն իսկ չի ճանաչում, չի ճանաչում և ներկաներին, հարձակվում է բոլորի վրա, ասում է մտքին եկածը, անսանձ է, հայհոյող, հարվածող, սպառնում է, երդվում, գոռգոռում և դուրս է գալիս ափերից:

Բարկության պատճառով եղբայրներն ուրացել են միմյանց, ծնողներն ու երեխաները մոռացել են իրենց բնական կապերը: Բարկացածները սկզբում չեն ճանաչում իրենք իրենց, իսկ հետո սկսում են չճանաչել նաև իրենց բոլոր մերձավորներին: Ինչպես որ լեռնային հեղեղատները հոսում են դեպի ցածրադիր վայրեր և իրենց ճանապարհին քշում տանում են հանդիպած ամեն բան, այդպես էլ բարկացածների բռնադատող և անսանձ տենչանքները համատարած վնասում են բոլորին: Ջղայնությունը չի հարգում ոչ սպիտակ մազերը, ոչ առաքինասեր կյանքը, ոչ ազգակցական կապը, ոչ նախկին գթասրտությունները և ոչ էլ մնացած այլ բաները, որոնք ինչ-որ արժեք ունեն: Ջղայնությունը կարճաժամկետ կատաղություն է:

Սրանց բարկությունն այնքան ժամանակ չի դադարի, մինչև որ անչափավորությունից և չբժշկված չարությունից նրանց բարկությունը փուչիկի նման չպայթի ու տաքացած վիճակը չսկսի սառչել: Բարկությունից կատաղած անձին ոչ սրասույր թրերը, ոչ կրակը և ոչ էլ մի այլ սարսափելի բաներ չեն կարող զսպել, ինչպես որ չեն կարող զսպել դիվահարին, ումից բարկացածը ոչ արտաքին տեսքով և ոչ էլ հոգեվիճակով չի տարբերվում:

Մի բուժեք չարիքը չարիքով, մի փորձեք այդ կործանարար ասպարեզում միմյանց գերազանցել: Վիրավորե՞լ է քեզ բարկացած մեկը, կանգնեցրու չարիքը լռությամբ: Թշնամուն մի դարձրու քեզ համար ուսուցիչ, մի ձգտիր այն բանին, ինչն ատելի է քեզ համար: Մի դարձիր բարկացածի համար՝ որպես հայելի՝ քեզ վրա ի ցույց դնելով նրա պատկերը: Նրա դեմքը մուգ կարմիր է, իսկ դու, ինչ է, չե՞ս կարմրել: Նրա աչքերը լցվել են արյամբ, բայց, ասա ինձ, արդյոք քո աչքերում անդո՞րր է: Նրա ձայնը խիստ է, իսկ քոնը արդյոք հե՞զ է:

Անապատային արձագանքն այնպես լիությամբ չի պատասխանում խոսողին, ինչպես որ վիրավորանքները վերադառնում են վիրավորողի մոտ: Ճիշտ կլիներ ասել, որ արձագանքը կրկնում է այն, ինչ ասում են, իսկ վիրավորանքը վերադառնում է ավելիով: Ի՞նչ են ասում միմյանց վիրավորողները:

Մեկն ասում է. «Դու ստոր ես և անարգ ցեղից», մյուսը պատասխանում է. «Իսկ դու ստրուկների ստրուկն ես», մեկը՝ տգետ, մյուս՝ հիմար և այլն: Իսկ երբ լեզվով նետահարված՝ վիրավորանքները վերջանում են, անցնում են գործով վրեժ լուծելուն: Քանի որ դյուրաբորբոքությունը վեճ է բորբոքում, վեճը ծնում է վիրավորանքներ, վիրավորանքներից էլ՝ ծեծկռտուք, իսկ սրանից էլ՝ վերքեր, վերքերից էլ հաճախ մահ է առաջանում:

ՍՈՒՐԲ ԲԱՐՍԵՂ ԿԵՍԱՐԱՑԻ ՀԱՅՐԱՊԵՏԸ ծնվել է 330 թվականին Կեսարիայում։ Սուրբ Գրիգոր Աստվածաբանի հետ կազմել է «Սուրբ Գիրքը և նրա մեկնաբանը՝ Որոգինեսը» աշխատությունը: Կեսարիայում կառուցել է երկու մենաստան: Մահացել է երիտասարդ, 49 տարեկանում, 379 թվականի հունվարի 1-ին:

Տեր Հովսեփ քահանա Հակոբյանի հանրագրից