«Ասում են՝ ղարաբաղցիները հայեր չեն, այսպես ապուշ երեւույթներ». Առավոտ

«Վտանգավոր միտում կա` փորձ է կա­տարվում հայ-ռուաական ռազմավարական հարաբերությունները խարխլել:

Գիտեք, մենք պետք է ազնիվ լինենք եւ ամեն ինչ դիտարկենք օբյեկտիվորեն: Իհարկե, դա չի նշանակում, որ եթե մենք դաշնակից ենք ՌԴ-ի հետ, ուրեմն պետք է դառնանք գաղութ: Այդպիսի բան չկա: Բայց մի հատ մտածեն, թող նայեն, էլի, քարտեզը: Ով է մեր հարեւանը»,- ԼՂՀ նախագահի մամուլի խոսնակ Դավիթ Բաբայանը թերթի հետ զրույցում, խոսելով հողե­րի հնարավոր հանձնման շուրջ բարձրաց­ված աղմուկից եւ պետերբուրգյան հանդի­պումից հետո առաջացած այն կասկածնե­րից, որ «Լավրովյան փաստաթուղթն» է բանակցվում, այսպիսի մտահոգություն հայտնեց:

Նրա խոսքով «Այդ մարդիկ, որոնք բղա­վում են, ամեն օր հակառուսաական լո­զունգներ են ասում, գնալու են վաղը Թուր­քիայի եւ Հայաստանի սահմանը պահե՞ն մի պետության հետ, որը ցեղասպան է եւ ամեն օր կարող է օպերացիա կազմակեր­պել: Անում են դա` իմանալով, որ սխալ է հայության համար: Անում են, որովհետեւ այլասերված ու փչացած են ներսից: Փո­ղի համար են անում, անկապ ինչ-որ գա­ղափարներով առաջնորդվելով»:

Ըստ Բաբայանի մենք պարտավոր ենք ունենալ լավ հարաբերություններ ՌԴ-ի, ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի, Իրանի հետ` հաշվի առնելով մեր աշխարհագրական դիրքն ու սփյուռքի առկայությունը. «Վերջապես մենք սփյուռքահայ ժողովուրդ ենք: Ավելի շատ մարդ ապրում է հայրենիքից դուրս, քան ներսում: Դրա համար պարտավոր ենք լավ հարաբերություններ ունենալ այն պե­տությունների հետ, որտեղ ունենք մեծ հայկական սփյուռք՝ մտածելով մեր հայրե­նակիցների մասին: Հիմա ինչի՞ պետք է վատ հարաբերություններ ունենանք ՌԴ-ի հետ կամ ԱՄՆ-ի, որտեղ 2 մլն-ից ավելի հայ է ապրում, ինչի՞ համար, բացատրեք ինձ»:

Մեր դիտարկմանը, որ ոչ թե վատ հա­րաբերություններ են ուզում, այլ կախվա­ծությունը թուլացնել, այլընտրանքներ ստեղծել, Դավիթ Բաբայանն արձագան­քեց. «երկրագնդի վրա չկա լիակատար անկախ պետություն: Անկախությունը ապահովում են հավասարակշովածությամբ, տարբեր պետությունների հետ հա­րաբերություններ կառուցելով՝ մենք կարո­ղանում ենք կախվածությունը կամ թուլաց­նել, կամ մեծացնել այս կամ այն պետու­թյունից: Հիմա սա է խնդիրը: Պետք է մտածել հայրենիքի մասին: Հատկապես այլ երկրներում գտնվող որոշ մարդկանց բղավելը չի նշանակում, որ իրենք ավելի հայրենասեր են: Ի՞նչ է, մեր հերոսները, որոնք կանգնած են ամեն օր սահմանին, իրենք բղավո՞ւմ են ամեն օր: Ո՞վ է ավե­լի շատ անում, քան այն 18-20 տարեկան երեխաները, որոնք կանգնած են: Ո՞վ է անում ավելի շատ` հանրահավաքների ժամանակ աննորմալ իրենց գաղափարնե­րով եւ այլն…  ասում են՝ ղարաբաղցիները հայեր չեն, այսպես ապուշ երեւույթներ»:

Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում: