Ամեն ինչ կախված է Պուտինի հեռախոսազանգից. 168 Ժամ
Հուլիսի 8-9-ին Վարշավայում կայանալու է ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովը, որը քաղաքագիտական ու փորձագիտական գրեթե բոլոր գնահատականներով վճռորոշ նշանակություն կարող է ունենալ աշխարհի ռազմաքաղաքական իրավիճակի վրա առաջիկա առնվազն մի քանի տարիների կտրվածքով: Այդ միջոցառման շրջանակներում համապատասխան ռազմավարական ու մարտավարական որոշումներ են կայացվելու համաշխարհային բոլոր հիմնախն- դիրների, մարտահրավերների ու սպառնալիքների վերաբերյալ:
Դրանք առնչվելու են նաև Հայաստանին, առնվազն այնքանով, որքանով առնչվելու են մեր տարածաշրջանին նոր իրողությունների պայմաններում. Իրանի նոր դեր, Թուրքիայի ոչ միանշանակ պահվածք, հարևան Վրաստանի ՆԱՏՕ- ին ասոցիացված անդամի կամ որևէ այլ կարգավիճակի շնորհում, և այլն, և այդպես շարունակ: ՆԱՏՕ-ի այդ գագաթաժոդովի նշանակության ու կարևորության մասին վկայող տասնյակ փաստարկներ կարելի է ներկայացնել: Ակնհայտ է, որ այն համաշխարհային ռազմաքաղաքական կարևորագույն իրադադարձություն է:
Ակնհայտ է նաև, որ Հայաստանը պետք է փորձի առավելագույնս օգուտներ ստանալ այդ միջոցառումից հատկապես ներկայիս սպառնալիքներով լի ռազմաքաղաքական իրավիճակում: Ի՞նչ է տանելու Հայաստանը Վարշավա, և ի՞նչ է ակնկալում բերել Վարշավայից: Այս հարցերի պատասխանները տակավին անհայտ են, քանի որ անհայտ է նաև, թե ով է ներկայացնելու Հայաստանը ՆԱՏՕ-ի գա- գաթաժողովում: Այդ միջոցառումը տեղի է ունենալու վաղը, սակայն առայժմ հուլիսի 7-ի դրությամբ, դեռևս հայտնի չէ ի՞նչ մակարդակով է Հայաստանը ներկայացված լինելու ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովում:
«ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովին ՀՀ մասնակցության մակարդակն ու ձևաչափը դեռ պարզ չէ»,- ասել է ՀՀ ԱԳՆ մամուլի խոսնակ Տիգրան Բալայանը մեծահոգաբար ավելացնելով «գագաթաժոդովից առաջ կհայտնենք»: Այսինքն կարող էին նաև չհայտնել: Բայց խնդիրը դա չէ: ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովին մասնակցության ձևաչափի մասին տեղեկություն հայտնի չէ նաև նախագահական նստավայրում: Նախագահի մամլո խոսնակը, ինչպես և Տիգրան Բալայանը մի քանի անգամ կրկնել է նույնը կտեղեկացնենք, երբ որոշվի Սերժ Սարգսյանը մեկնելո՞ւ է Վարշավա, թե՞ ոչ:
Հասկանալի է, որ Հայաստանի մասնակցության ձևաչափի հարցում երկրորդ կարծիք չի կարող լինել Հայաստանի շահերից է բխում գագաթաժողովին ամենաբարձր նախագահի մակարդակով մասնակցությունը: Ընդ որում, հաշվի առնելով այս միջոցառման կարևորությունը, այդ որոշումը և դրան համապատասխան «հիմքերը» (ելույթներ, հայտարարություններ, հանդիպումներում քննարկվելիք հարցեր, և այլն), պետք է պատրաստված լինեին անիսներ առաջ, դրա վրա պետք է աշխատեին Արտգործնախարարության, Պաշտպանության նախարարության, պետական մյուս կարևոր կառույցների փորձագետները:
Բայց Հայաստանում գագաթաժոդովի նախորդ օրը դեռ չգիտեն ինչ ձևաչափով է պետությունը ներկայացված լինելու համաշխարհային քաղաքականության կարևորագույն հարթակներից մեկում: Չգիտեն, որովհետև, դժբախտաբար, Հայաստանի մասնակցության ձևաչափի մասին որոշումը, ինչպես և մնացած կարևոր որոշումները, կայացվում են ոչ թե Երևանում, այլ Մոսկվայում:
Մոսկվայում, բնականաբար, կարող են, մեղմ ասած, վատ վերաբերվել ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովին բարձր մակարդակով Հայաստանի մասնակցությանը: Դրա համար, հավանաբար, Հայաստսւնում դեռևս որոշում չեն կայացրել մասնակցության ձևաչափի մասին, ըստ ամենայնի սպասելով Ռուսաստանի դիրքորոշմանը, որը տվյալ դեպքում հավասարազոր է որոշման: Պուտինը կամ նրա անունից որևէ մեկը գուցե վերջին պահին կզանգահարի ու կասի, որ ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովին կարելի է մասնակցել նախագահի մակարդակով, հնարավոր է հնչի հորդոր Վարշավա ուղարկել էդվարդ Նալ- բանդյանին կամ որևէ փոխնախարարի: Սա, ինչպես ասում են, կլիներ շատ ծիծաղելի, եթե չլիներ այսքան ողբերգական:
Մանրամասենրին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
