Մեծ վտանգ կա. Ժամանակ
Ադրբեջանն այս առումով բաց տեքստով հայտարարում է, թե ինչ է ուզում: Նա ուզում է ստատուս քվոյի փոփոխություն կամ իր խոսքով ասած իր տարածքների վերադարձ: Ադրբեջանը Նաեւ հայտարարում է, որ եթե դա տեղի չի ունենում խաղաղ ճանապարհով, ապա այդ դեպքում ինքը ստանում է այդ հարցը ռազմական միջոցով լուծելու իրավունք, քանի որ խոսքը իր տարածքների մասին է` Ադրբեջանի համոզմամբ:
Ի՞նչ է ուզում հայկական կողմը: Առաջին հայացքից դա պարզ է. հայկական կողմն ասում է, որ ուզում է հրադադարի մեխանիզմի ներդրում: Սակայն, այդ կարեւոր ցանկությամբ հանդերձ, ինչն, ի վերջո, ուզում են նաեւ Մինսկի խմբի առնվազն երկու համանախագահները Ֆրանսիան ու ԱՄՆ-ը, Հայաստանի պահվածքում բացակայում է առանցքային մի բան` Հայաստանի ցանկությունը ոչ թե նպատակի, այլ միջոցի ցանկություն է: Հրադադարի մեխանիզմը միջոց է, այն նպատակ չէ, չի կարող լինել: Խոսքը ֆորմալ իմաստի մասին է: Իսկ քաղաքականությունն ունի թե ֆորմալ, թե ոչ ֆորմալ կողմեր: Դրանք հաճախ կարող են հակասել իրար, սակայն ձեւակերպումներով կամ բովանդակությամբ, ոչ տրամաբանությամբ:
Եվ ահա, Հայաստանի ցանկությունն, ըստ էության, գտնվում է Ադրբեջանի ցանկության տրամաբանության մեջ, քանի որ արտահայտում է միջոց, որը համենայնդեպս ֆորմալ քաղաքականության մասով դիտվում է իբրեւ Ադրբեջանի ցանկություն հանդիսացող ստատուս քվոյի փոփոխության տանող քայլ: Եվ այստեղ ստացվում է, ֆորմալ առումով, որ Հայաստանն ուզում է այն, ինչ Ադրբեջանը: Այստեղ առկա է քաղաքական լրջագույն կազուս, որը շարունակվում է արդեն գրեթե երկու տասնամյակ:
Այդ իրավիճակում, երբ Հայաստանի արտահայտած ցանկությունը, Հայաստանի ուզածը իրենից ներկայացնում է ոչ թե նպատակ, այլ ընդամենը Ադրբեջանի ցանկության կամ ուզածի, Ադրբեջանի նպատակի իրականացմանը միտված միջոց, պաշտոնական Երեւանն ինչ էլ անի, կամա, թե ակամա աշխատելու է ոչ թե իր, այլ Ադրբեջանի օգտին, դրա հետ ստատուս քվոյի փոփոխման շուրջ շահավետ համաձայնության ձգտող Ռուսաստանի օգտին, բայց ոչ Հայաստանի:
Ի՞նչ է ստացվում: Ըստ էության, ստացվում է, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը նույն բանն են ուզում, պարզապես Ադրբեջանը պատերազմով, իսկ հԱյաստանը խաղաղությամբ: Հասկանալի է, որ Երեւանի համար ոչ ֆորմալ տիրույթում դա ընդամենը մարտավարություն է, որի միջոցով հետապնդվում է լիովին հակառակ նպատակ` ստատուս քվոյի պահպանում: Սակայն դա վաղուց սպառված, նաեւ իր վտանգավորությունն ու փակուղայնությունը դրսեւորած մարտավարություն է: Բայց դա չի փոխվում: Ավելին, մեծ վտանգ կա, որ Սանկտ Պետերբուրգում այդ մարտավարությունը ստանում է նոր շունչ:
Իսկ դա նշանակում է, որ ներկայիս գործընթացը Հայաստանի օգտին ծառայելու հեռանկարը շատ փոքր է, որովհետեւ խնդիրներն ու նպատակները ձեւակերպված եւ դրված են են սխալ, նոր իրավիճակին ոչ համարժեք: Հայաստանին այդ պարագայում մնում է ապավինել հանգամանքների բարեհաջող դասավորությանը:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս հաարում:
