Ղարաբաղցիներին հիշեցնում են. 168 Ժամ

Հարցազրույց ռուս քաղաքական վերլուծաբան Վադիմ Դուբնովի հետ

-Պարոն Դուբնով, այն բանից հետո, երբ Գերմանիայում Ադրբեջանի նախագահ Ալիևն ու Գերմանիայի կանցլեր Մերկելը գլ­խավոր դերակատարություն շնորհեցին Ռու­սաստանին ԼՂ հակամարտության կարգա­վորման գործընթացում, ԵԱՀԿ ԱԽ ռուս համանախագահ Իգոր Պոպովը հարցազրույց տվեց և խոսեց շրջանակային համաձայնագրի կնքման հնարավորության մասին ըստ էության, հերթական նախագահական հան­դիպումից առաջ: Ի՞նչ է, ըստ Ձեզ, Ենթադր­վում շրջանակային համաձայնագրի ներքո:

-Շրջանակային համաձայնագիրն արդեն «100 տարեկան է», երևի թե այն արտա­հայտված է Մադրիդյան սկզբունքներում, բավականին վաղուց, հիանալի շրջանակա­յին համաձայնագիր, որը դեռևս չի հեռացել բանակցային սեղանից:

Շրջանակային է կոչվում, քանի որ այն իբրև թե կա, ինչը ժա­մանակ առ ժամանակ թվում է, թե այդպես չէ, կարելի է մշտապես այս փաստաթղթի հետ հաշվի նստել, և որևէ մեկը երբեք չի պահան­ջի դրա հստակեցում և կատարում: Շրջանա­կային համաձայնագիրը երկխոսության մի­այն սկիզբն է:

Բանաձևը մեկն է տարածքնե­րի վերադարձ խաղաղության դիմաց՝ որոշ­ակի նրբություններով, հենց սա է շրջանա­կային համաձայնագիրը, բայց դրանում կոնկրետ հարցերի շուրջ պայմանավորվելը բարդ է: Այն ամենից հետո, ինչ տեղի ունե­ցավ ապրիլին, իրավիճակը բարդ է, քան նախկինում, կողմերն ակտիվ իմիտացնում են պատերազմի վերսկսման վտանգ: Կցանկանայի մտածել, որ չկա նման վտանգ:

-Ինչո՞ւ են թարմացվում Մոսկվայի գլխա­վորի դերակատարության մասին խոսակցությունները Մերկելի և Ալիևի կողմից հեր­թական հանդիպումից առաջ, երբ նախորդ հանդիպումը ցույց տվեց, որ Մոսկվան զի­ջում է իր դիրքերը:

-Ադրբեջանը ձգտում է հերթական անգամ իր համակրանքը հայտնել Մոսկվային հեր­թական հանդիպումից առաջ, ինչը բնական է, իսկ Մերկելն այլ խնդիր է լուծում խորաց­նում է իր դերը Մինսկի խմբում, Գերմանիան ցանկանում է զբաղվել կարգավորմամբ և ներկայումս Գերմանիան փոքրիկ կոմպլի­մենտ է անում Մոսկվային և խրախուսում է Մոսկվային այն բանի համար, որ Մոսկվան չի ակտիվացնում իր դերակատարությունը ԼՂ հակամարտությունում այնպես, ինչպես բոլորը վախենում էին: Կարծում եմ սա խրախուսման նշան է: Մյուս կողմից ինչո՞ւ կոմպլիմենտ չանել այն կողմին, որը փոր­ձում է ակտիվություն մտցնել այս գործըն­թացում:

-Այս մթնոլորտում հունիսյան հանդիպու­մից ի՞նչ պետք է սպասել, ու ո՞ր դեպքում այն կարելի է համարել հաջողված:

-Հանդիպումները հաջողված կարելի է համարել միայն տարիներ անց: Իսկ հունի­սին թող հանդիպեն նախագահները, ավելի լավ է հանդիպեն, քան չհանդիպեն: Ինչպես պրակտիկան է ցույց տալիս, նախագահնե­րի հանդիպումները չեն բացառում պատե­րազմի վտանգը, բայց երբ նախագահները հանդիպում են, պատերազմի հավանակա­նությունը նվազում է: Ուստի կողմ եմ նախա­գահների հանդիպմանը, բայց լուրջ որոշում­ներ չեմ ակնկալում, որովհետև իրավիճակը բարդացել է ապրիլյան պատերազմից հե­տո:

-Պարոն Դուբնով, անկայունություն է առաջացրել ԼՂՀ Պաշտպանության նախկին նախարար Սամվել Բաբայանի վերադարձն Արցախ: Ըստ Ձեզ, հաշվի առնելով նրա քն­նադատական հրապարակային ելույթները, պահանջները`նրան ՊՆ նշանակելու վերա­բերյալ, խոսակցությունները’ նրա և ՀՀ երկ­րորդ նախագահի կապի մասին, ինչո՞ւ է նա վերադարձել, դրանում կա՞ քաղաքական նպատակ:

-Եթե անկեղծ, ես դեռ լավ չեմ հասկա­նում: Դեռ պատրաստ չեմ առաջնայինն ու երկրորդայինն առանձնացնելուն: Նրա վե­րադարձն անկայունության պատճա՞ռ է, թե՞ այդ անկայունությունն ավելի է խորանալու նրա վերադարձով: Կարծում եմ և մեկը, և մյուսը: Իմ համոզմամբ այդ վեկտորները համընկել են, և քաղաքական տեսանկյունից գուցեև համընկել են Քոչարյանի և Բաբայա­նի ձգտումները, բայց նրանց երկար միու­թյանը ես չեմ հավատում, քանի որ նրանց հարաբերությունները բավականին բարդ պատմություն են ունեցել: Բայց ներկայումս իրավիճակային իմաստով կարող են համա­գործակցել: Քոչարյանի ռեսուրսը, թվում է, որ սահմանափակ է:

Ուստի Բաբայանը կա­րող է որոշակիորեն բազմազանություն մտց­նել քաղաքական խաղերի մեջ, իսկ Սամվել Բաբայանի համար վերադարձը Ղարաբաղ վերադարձ է քաղաքականության, որին նա կարոտել է: Ղարաբաղում այնպիսի իրավիճակ է ստեղծվել, որ շատ բացասա­կան երևույթներ նախկինից մոռացվել են, իսկ հասարակության համար նա հերոս է, այդ հերոսը հայտնվել է, ով կարող է հիշեց­նել այն բոլոր թերությունների մասին, որոնք ղարաբաղցիները գիտեն իրենց պատերազ­մի վերաբերյալ:

Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում: