Ինչո՞ւ ես տխուր, հոգի իմ, հույսդ դիր Աստծու վրա

Երանի կարողանայինք մեր կյանքի մեծ մասը ամբողջական ապրել…Հնարավոր է, որ ժամանակները փոխվել են, շտապող դարը թելադրում է իր պայմանները, բայց մարդկային սիրտը այնպես է կարոտում բարուն, որն արդեն մոդայիկ չէ: Իրական և անկեղծ բարուն…որը իր մեջ ամփոփում է գեղեցիկն ու ճշմարտությունը: Բարին, գեղեցիկն ու ճշմարտությունը եռամասնյա է, որը միշտ հիշեցնում է մեզ մեր Տիրոջը` մեր լույս ու հույս Հիսուս Քրիստոսին: Մենք էլ որևէ բարի բան անելիս ստուգենք, կա՞ արդյոք այդ բարու մեջ ճշմարտություն և գեղեցկություն, թե՞ մեր գործած բարին էլ ամբողջությամբ բարի չէ: Անհնար է միայն ճշմարիտ լինել, սեր է պետք: Անհնար է միայն սիրել, ճշմարտություն, սթափություն, արդարություն և հանդիմանանք է պետք:

Այսօր անդրադառնանք վերը նշված մեղքերին, և հիշենք Հակոբոս Առաքյալին, որն զգուշացնում է, որ ցանկությունը մեղք է ծնում, իսկ մեղքը գիտենք, թե ինչ է ծնում: Աստված Բարի է, իսկ չարն այն է, որ մենք չենք գնահատում այդ բարին, չենք նկատում, որ մեծագույն բարիք է ամեն բացվող առավոտը, կատարյալ բարիք են արևն ու լուսինը և ամեն ինչ, որ շրջապատում է մեզ:

Մեզ պետք է աճել ու մեծանալ հոգևոր ասպարեզում, օրեցօր ավելանում են մարտահրավերները նաև հոգևոր դաշտում: Նայենք մեզ, որպեսզի տեսնենք Աստծուն: 

Ծովիկ Դավթյան