Տղաներ, հարվածը դաժան կլինի. Փաստ
Վերջին օրերին հաճախ կարելի Է հանդիպել դժգոհությունների՝ թե լրատվամիջոցների ներկայացուցիչների, թե տարբեր երևացող դեմքերի կողմից, որ նոր կառավարության ներկայացուցիչների հետ «կապը կտրվել է»:
Չէ, խոսքը ոչ ինտերնետ կապի մասին է, ոչ էլ ուղիղ եթերների: Ուղղակի այլևս չկա առաջին օրերի հասանելիությունը: Սակայն խնդիրը վարչապետի կամ նախարարների’ ուղիղ գծով բոլորին արձագանքելու կամ բոլորին պատասխանելու պարտադրանքի մասին չէ և այդպես չի կարող լինել: Չափազանց միամիտ կլիներ մտածել, թե նրանք ի վիճակի կլինեն այդպես վարվել:
Ուղղակի որևէ գործ անել չէին կարողանա (դեռ հարցի մյուս կողմն է, որ ոմանց կարծիքով’ առանձնապես շոշափելի քայլեր չեն էլ նկւստվում): Դրա համար կան համապատասխան օղակներ, համապատասխան մարդիկ, ովքեր աշխատավարձ են ստանում, ովքեր ստանձնել են քաղաքացիական ու հայեցողական պաշտոններ, երբեմն՝ հնչեղ անուններով, և ուղղակի պարտավոր են ապահովել լրատվամիջոցների և ընդհանրապես հասարակության կապը իշխանավորների հետ: Չենք ուզում մտածել, թե այդ օղակները ուղղակի հավես չունեն կամ «գլխառադ» են անում:
Ավելի շատ այնպիսի տպավորություն է, որ այդ օղակներն ուղղակի ագուցված չեն միմյանց կամ, այլ կերպ ասած, «մի ձեռքը չգիտի, թե ինչ է անում մյուսը»: Սրա համար կարող են լինել բազմաթիվ պատճառներ: Դրանցից մեկը փորձառու աշխատակիցներից հրաժարվելու գործընթացն է՝ այն մոտեցմամբ, որ կարևոր դիրքերում նախկինից որևէ «մնացուկ» չպետք է թողնել, իսկ փոխարենը գալիս են մարդիկ, ովքեր գեթ մեկ օր պետական կառավարման համակարգում չեն աշխատել, նույնիսկ աղոտ պատկերացում չունեն այդ ամբողջ համակարգից: Այուս խնդիրը ծանրաբեռնվածությանը սովոր չլինելու հանգամանքն է, երբ շախմատային լեզվով ասած՝ հայտնվում ես ցայտնոտի մեջ:
Բայց որ տարբերակն էլ լինի (գուցե բոլորը միասին) սա ինքնին վտանգավոր է այն տեսակետից, որ իշխանավորները ժամանակի ընթացքում կկտրվեն ոչ միայն հասարակություից, այլև ընդհանրապես իրականությունից: Նախորդ իշխանությունների տապալման հիմնական պատճառներից մեկը հենց դա էր: Նրանք աստիճանաբար, վերջում արդեն՝ ամբողջությամբ, ապրում էին բացարձակ այլ իրականության մեջ, կամ, ինչպես ասում են՝ զուգահեռ իրականության մեջ: Արդյունքում վստահ էին, որ մարդիկ իրականում այնքան էլ վատ չեն ապրում, որքան ներկայացվում է, որ իրենց «բարեփոխումներն» իրոք բարեփոխումներ են ու կարճ ժամանակում արդյունքներ են տալու, որ մենաշնորհներ չկան, որ իրենց իսկ ներկայացրած թվերը բացարձակ ճշմարտություններ են, որ ընտրությունները անցել են ազնիվ, արդար ու թափանցիկ:
Որ… «այսքան ուրախ կյանքը մեր…»: Նույնիսկ զանգվածային հանրահավաքների օրերին շատերը վստահ էին, որ ոչինչ էլ չի կատարվում, մի հատ թեթև «փըխկ» ու նախկինի պես ամեն ինչ կավարտվի: Չավարտվեց:
Հիմա ամենևին չէինք ցանկանա, որ ճակատագրական այդ սխալները կրկնեն նաև ներկա իշխանությունները: Ոչ թե նրա համար, որ Նիկոլ Փաշինյանն է վարչապետը, կամ Պողոսը, կամ Պետրոսը, այլ որ մեր հասարակությունը հանկարծ ու նորից չհիսաթափվի: Այս անգամ հարվածը դաժան կլինի, քանզի հենց ժողովուրդն է վստահել ու իշխանության բերել այս ուժին:
Այլ հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
