Իշխանությունների ստեղծած տոտալ ճգնաժամն ու ավերակիչ քաոսը
Նիկոլ Փաշինյանի պաշտոնավարման վեց տարում բազմաթիվ ուղղություններով աղետալի իրավիճակներից դուրս չենք գալիս։ Նախ՝ թերևս բոլորի համար է տեսանելի, որ անվտանգային ոլորտը քարուքանդ վիճակում է։ Իշխանությունները խոստացել էին պրոֆեսիոնալ բանակ, սակայն ներկա պահին նույնիսկ դրա ստեղծման հիմքերը չեն դրվել, իսկ ընդամենը եռամսյա հավաքներով, որոնք շատ դեպքերում նույնիսկ ձևական բնույթ են կրում, հնարավոր չէ լուրջ անվտանգային խնդիրներ լուծել։ Հատկանշական է նաև, որ Հայաստանը դեռևս ձեռք չի բերել սպառազինությունների այնպիսի քանակություն, որը թույլ կտա դիմագրավել հակառակորդին։ Կամ էլ իշխանությունները հայտարարում են, թե վերջ են դնում 80-ական թվականների զենքերին, սակայն գնում են այնպիսի սպառազինություն, որով հնարավոր չէ խնդիր լուծել, գրում է Փաստը:
Անվտանգության ոլորտի ներկայացուցիչները՝ սպաները ու հատկապես բարձրաստիճան գեներալները, որոնց ճանապարհ են անցել ու պատկերացնում են այս ոլորտի առանձնահատկությունները, թիրախավորվում են, վարկաբեկվում, հեռացվում համակարգից, կամ նրանց վրա քրեական գործեր են հարուցվում։ Ընդհանրապես Հայաստանը անվտանգային առումով պաշտպանված չէ, ու որևէ երաշխիք չկա, որ Ադրբեջանը նոր ու հանկարծակի հարձակում չի սկսի։ Ու այս պարագայում անվտանգության խնդիր կարող ենք ունենալ ամբողջ Հայաստանի տարածքում։ Պատահական չէ, որ Ալիևը հայտարարում է, թե երբ տեսնեն, որ Հայաստանը գլուխ է բարձրացնում, անմիջապես կանխող գործողությունների կդիմեն։
Հաջորդ աղետը վերաբերում է ներքին անվտանգությանը։ Այսօր քաղաքացին իրեն անվտանգ չի զգում հասարակության ներսում։ Չկան կոնկրետ քայլեր հանցավորության աճը կանխելու ուղղությամբ։ Սպանությունները, գողություններն ու ավազակային հարձակումները դարձել են առօրյա երևույթներ։ Չկա մեկ օր, որ դրանց մասին տեղեկություններ չտարածվեն։ Կրիմինալն ուղղակի եռում է ամբողջ հանրապետության տարածքում։ Սակայն դրա դեմ պայքարելու փոխարեն իրավապահ համակարգն օգտագործվում է որպես մահակ ընդդիմադիրներին ճնշելու և ուժային գործողություններ ձեռնարկելու համար։ Նույնիսկ երկրի պետական համակարգը պատրաստ չէ ներքին անվտանգային կանոնների ապահովմանը։
Համակարգային վերահսկողությունն ուղղակի բարձիթողի վիճակում է։ Զինվորական կացարանում տարօրինակ պայմաններում կարող են զինվորներ այրվել, ու մինչ այժմ պարզ չէ, թե ինչ թերացումների արդյունք է դա։ Բազմաթիվ դեպքեր են պատահում, երբ ՊՆ մեքենան գլորվում է ձորը կամ շեղվում ճանապարհից։ Չկա կոնկրետ պատասխանատու այս պատահարների համար։ Մյուս կողմից էլ՝ պարբերաբար խոշոր հրդեհներ են բռնկվում, պայթյուններ են տեղի ունենում, որոնք խլում են բազմաթիվ մարդկային կյանքեր։ Ու պարզվում է, որ պատճառը վերահսկողության պակասն ու անվտանգության կանոններին չհետևելն է։ Վերջին նման դեպքն էլ Երևան-Սևան ճանապարհին գազալցակայանի պայթյունն էր։ Երկիրն ընդհանրապես պատրաստ չէ դիմակայելու նաև բնական աղետներին։ Լոռու և Տավուշի մարզերում ջրհեղեղի հասցրած վնասը վկայում է այս մասին։
Յուրաքանչյուր գործ՝ սկսած ասֆալտապատումից, իրականացվում է իմիջիայլոց, հաշվի չեն առնվում արտակարգ իրավիճակների հնարավորությունը։ Տնտեսության ոլորտում ևս անվտանգության բարձիկներ չեն գործում։ Հայաստանի տնտեսական աճի առյուծի բաժինը հենվում է արտաքին գործոնների վրա։ Եթե սկզբից ռուսաստանցի ռելոկանտների ժամանումը թափ հաղորդեց երկրի տնտեսությանը, ապա հիմա այդ դերը կատարում է Ռուսաստանից ներմուծված ոսկերչական ապրանքների արտահանումը։ Ու եթե արտաքին գործոնները դասավորվեն ոչ հօգուտ մեզ, ապա մեր տնտեսության մեջ ճգնաժամ կարող է հասունանալ։ Արտաքին քաղաքականության ոլորտն էլ ընդհանրապես ճգնաժամի մեջ է։ Մեր հիմնական դաշնակից Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները լարված վիճակում են, ու այդ լարվածության լիցքաթափման ծայրը չի երևում։ Արևմտյան երկրների հետ էլ հարաբերություններն այն աստիճանի սերտ չեն, որ նրանք գործնականում աջակցեն Հայաստանին ընդդեմ Ադրբեջանի։
Չինաստանի հետ հարաբերությունների խորացումն էլ անտեսված վիճակում է։ Իսկ Հնդկաստանի հետ Հայաստանը գործակցում է միայն պաշտպանական ոլորտի շուրջ, այնինչ այլ ուղղություններով ևս փոխգործակցությունը խորացնելու մեծ հնարավորություններ կան։ Ինչ վերաբերում է Իրանի հետ հարաբերություններին, ապա միայն խոսվում է դրանց բարեկամական լինելու մասին, չկան ընդհանուր նախագծեր և համատեղ խոշոր ծրագրեր։ Ու այս ամենի ֆոնին հատկանշական է, որ Թուրքիան Ադրբեջանի հետ միասին Հայաստանի համար դարձել է թելադրող ուժ։ Անկարայում և Բաքվում են սկսել որոշել, թե Հայաստանն ինչ Սահմանադրություն ու օրենքներ պետք է ունենա, ու, ընդհանրապես, ինչպես պետք է ապրի հայ ժողովուրդը։ Այս ամենն ուղղակի կարող է որակվել որպես տոտալ ճգնաժամ, որից մեր երկիրը դուրս չի գալիս։
Այս եւ այլ հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այսօրվա համարում:
