«Մենք չենք ուզում, որ նույնը Հայաստանի հետ լինի, այստեղ բոլորը մեր հարազատներն են, բայց սպասվում է…»

Հազարավոր արցախահայեր ադրբեջանական ցեղասպան քաղաքականության սպառնալիքի տակ բռնի տեղահանվում են իրենց բնօրրանից։ Երեխաներին գիրկն առած արցախցի կանանց մի մասը հազիվ է հասել Գորիս՝ չիմանալով, թե ինչպես են հետագայում ապրելու ու ինչպես են մեծացնելու իրենց երեխաներին։

Ծերերը, որոնք տեսել են ադրբեջանական յաթաղանը՝ 1988 թվականից սկսած՝ 44-օրյա պատերազմից հետո, մտածել են, թե օր ծերության, երբ մահանան` կհուղարկավորվեն իրենց հողում, որտեղ ծնվել են, սակայն ցեղասպան Ադրբեջանը դրանից էլ է նրանց զրկել։ Այն բնակիչները, ովքեր բռնի տեղահանվում են իրենց տներից ու հողից, Գորիս են հասնում մի կերպ՝ առանց որևէ ապրուստի միջոցի, հագուստ չունեն, սնունդ չունեն, 9 ամիս գտնվել են ադրբեջանական շրջափակման մեջ։ Նրանք կորցրել են ամեն ինչ։

Ցավից, կարոտից ու անզորությունից տեղահանված արցախցիները դարձել են քչախոս, չգիտեն` իրենց հարց տվող լրագրողներին ինչ պատասխանեն, բառերը սպառվել են։ 20 և ավելի ժամ է պահանջվում նրանցից, որպեսզի կարողանան հասնել Գորիս՝ ճանապարհները խցանված են, բոլորը փորձում են փրկվել Ադրբեջանի ցեղասպանությունից։

Իսկ այժմ էլ ճանապարհն այնքան գերծանրաբեռնված է, մեքենաների թողունակությունն էլ՝ թույլ, որ հայտնի չէ՝ ճանապարհներին գտնվող արցախահայերը սոված-ծարավ դեռ քանի օրից կամ շաբաթից կհասնեն Գորիս։

Գորիս ժամանած արցախահայերը միայն մեկ-երկու նախադասությամբ են պատասխանում լրագրողներին։

Արցախից տեղահանված տղամարդու խոսքով՝ երկար են անցել ճանապարհը. «Սոված-ծարավ հասել ենք այստեղ, չգիտեմ՝ ինչ ասեմ»։

Երիտասարդ աղջիկն էլ պատմում էր, որ երկու օր ճանապարհին են եղել։