Վազգենն էր, Կյաժ Արմենն ու ես …
Վազգենն էր, Կյաժ Արմենն ու ես:
Արմենի «Նիվան» ճանկռոտում էր լեռնային ճանապարհի քարն ու տիղմը: Գիշերվա վարար անձրևից հետո բլուրներն ի վեր գալարվող խճուղին դարձել էր սայթաքուն, ամեն կողմից հոսող առվակները քշում էին հող ու ավազ: Հերթական վերելքի ժամանակ մեքենայի անիվները խրվեցին թանձր ցեխի մեջ ու անշարժացան:
— Ետ չդառնա՞նք:
— Չէ:
Իջանք մեքենայից, սկսեցինք հրել: Մի քանի մետր առաջ անցանք: Հետո նորից: Հետո նորից ու նորից…
Ռազմաճակատ չէինք գնում: Օգնության չէինք շտապում: Մոլորված չէինք: Ընդամենը գնում էինք ձնծաղիկ հավաքելու, որ նվիրեինք աղջիկներին…
Իրիկնամուտին ետ դարձանք` ցեխոտ, քաղցած ու ծաղկաշատ: Գարնան առաջին օրն էր:
Հովիկ Չարխչյան
