«Կամ մենք ստեղծում ենք «կանցավիկների» բանակ, կամ ընդունում ենք Շիիզմը…»

Կապիտալի սկզբնական կուտակման հենասյունն է՝ թե կարաս մեկից խլես, պիտի խլես (Կապիտալ, հատոր 1, գլուխ 31): Կապիտալիստական աշխարհում դու կամ գցողն ես, կամ գցվողը: Հայաստանը չունի կապիտալ, ո՛չ ֆինանսի, ո՛չ հումքի ու ո՛չ էլ մարդու տեսքով, և ուրեմն, հիմար պիտի լինես, որ ակնկալես, որ հետաքրքիր կլինես կապիտալիստ երկրների համար: Իրենց համար Հայաստանը կարող է լինել միայն մանրադրամ՝ կապիտալ ունեցող այլ երկրների հետ առևտուրում. օրինակ՝ նավթային պաշարների կապիտալ ունեցող երկրների հետ:

Ըստ այդմ, կա երեք տարբերակ՝ կամ մենք ստեղծում ենք «կանցավիկների» բանակ, որոնք խաչակիրների նման կթալանեն ում որ կարենան (ցանկալի է ադրբեջանցիքին ու վրացիքին, կամ վերջի վարիանտ սեփական «ժողովրդին»), կամ ընդունում ենք Շիիզմը, կամ սկսում ենք չինարեն սովորել: Կարծում եմ, ճիշտը երեք ուղղություններով էլ աշխատելն է:

Հ.Գ. չէ, ինձ ճիշտ հասկացեք, ես ագլիացիքի հետ խնդիր չունեմ: Հայերին գցելը, ինչ որ առումով, նույնիսկ աստվածահաճո գործ կարելի է համարել, և ակներև է, որ աստված անգլիացիքին օրհնել և պարգևատրել է կատարած աշխատանքի համար: Բայց դե, ինչ ունենք, էդ ա, անգլիացու ասած՝ nothing personal, just business.»

Արթուր Դանիելյան