“Թմրադեղ է պետք դիմանալու թանաքոտ իրականությանը…”

Լցվելուց հետո դատարկություն է.
ես հարյուր անգամ
փորձել եմ ինձնից դուրս մեռնել
եւ հետո իմ առաջ տեսել եմ կաղ
ու տկլոր, սիրահար մի կայսրուհու,
օրիորդի, անբավարար կնոջ,
գլխարկով տիկնոջ, կնկա` սեւ տաբատով,
կարմիր ժապավենով մի աղջնակի,
եւ բղավել եմ, որ իրենք գոնե դուրս թռչեն
վառվող ինքնաթիռից
ու այդպես մեռնեն…
Թմրադեղ է պետք դիմանալու թանաքոտ իրականությանը,
թքոտ պատերին ամեն րոպե նկարվող անպտուղ լռությանը,
եւ սարսափից գլուխը կորցրած որձին, որ խուլ է ձեւանում:
Պարո’ն, դուրս տուր մաղձդ,
մատդ մտցրու աչքդ ու փորիր, որքան հնարավոր է.
ես այնտեղ` խորքում, նստած եմ` ոտքս ոտքիս գցած,
քաղաքի անտակտ բարդության մեջ…
Կամ գուցե, պարոնա՞յք,
դուք էլ ուրիշ չեք,
որքան էլ կրում եք փոքրիկ մետաղական հուշամեդալներ,
որ ոչինչ են տկարության դեմ
եւ չեն կարող քանդել մեռելային անտարբերությունը
եւ դնեն տարբերություն ձեր եւ նրա միջեւ:

***
Շպրտում եմ զուգագուլպաս,
որ զգաք օրս եւ մաշվելուս պատճառները,
որ կիսեք ինձ հետ մարմնիս կպածը
ու երգ հորինեք դրա մասին:

***
Գլուխս բռնեց.
մեռնելու ցավ է:
Բերանս բաց ազդարարում եմ,
որ փակ ժամանակ ավելի ճիշտ է գործողությունս:
Սրանից ուժեղ էլ ի՞նչ կարող եմ,
երբ մատս ներսում, բառերը` էջին,
ինքս ինձանով կամաց ստացվում եմ:
Սիրունիկս, հիմա ի՞նչ անենք.
դու սեղմիր ծունկդ,
ես ծառ նկարեմ,
հետո կդիտենք նույն մայրամուտը:
(մեր դիրքը նրան նույնականացման վրա է դրել)
Ես շարունակե՞մ միտքս կտրտված,
որովհետեւ էդ ամենի արանքում էնքան
մաքուր եւ կեղտոտ բառեր դեռ կային.
կեսը կուլ գնաց, կեսը չի մարսվում,
ու թքած ունեն վարսավիրանոցում կանգնած ականջները: 

ԱՆՈՒՇ ՔՈՉԱՐՅԱՆ