24-ամյա Աստղիկը «այրվում է » բոլորիս աչքի առաջ. Առավոտ
Երեւանյան տապը մոտեցել է քառասուն աստիճանի սանդղակին: Անկողնում «այրվում է» երիտասարդ կինը: Տեսնելով իր ներկայացուցչին՝ ՀՀ փաստաբանների պալատի հանրային պաշտպանի գրասենյակի փաստաբան Տաթեվիկ Բուջատյանին, հուզվում է, նկարագրում անտանելի ցավերը ձեռքերին, ոտքերին, «ասես «եռացրած ջուր լցրած լինեն վրաս»:
Մարտ ամսից նրան որեւէ բժիշկ չի այցելում եւ առաջին կարգի հաշմանդամը զարմացած է, երբ կանչի համար դիմելով տարածքային բժիշկներին, ստանում է հետեւյալ հարցը՝ դուք կարո՞ղ եք բժշկին տանել ֊բերել: Նույն հարցը հաշմանդամն էլ կարող է տալ. ի՞նչ եղավ աթոռ- սայլակը, որը խոստացվել է իրեն, իսկ խոստացողն էլ բժշկա֊ սոցիալական փորձաքննությունների հանձնաժողովն էր: Դուք կարո՞ղ եբ սայլակ տրամադրել լուսանկարում պատկերված կնոջը, որպեսզի կարողանա գոնե դուրս գալ իրենց ափաչափ բակը :
Աստղիկ Մելքումյանի մասին փետրվարի 9-ի «Առավոտի»՝ «24-ամյա կնոջ ոտքերից արյան հետ որդեր էին դուրս գալիս» հրապարակմանն արձագանքեց տասը հազարից ավելի մարդ: Նրանք գրում էին, հուզված էին, գալիս էին խմբագրություն, առաջարկում էին իրենց օգնությունը, զանգում էին, խնդրում էին գրել հաշվեհամարը, եթե կա այդպիսին: Հրապարակումից ժամեր անց արձագանքեցին արդարադատության եւ առողջապահության նախարարները: Նույն օրը երկրորդ կարգի հաշմանդամ Աստղիկ Մեյքումյանը հոսպիտալացվեց:
Նա տեղափոխվեց ՀՀ առողջապահության նախարարության մաշկաբանության եւ սեռավա- րակաբանության բժշկագիտական կենտրոն, ուր մնաց մեկ ամիս: Ապա տեղափոխվեց եւ յոթ օր գտնվեց «էրեբունի» հիվանդանոցում:
Մաշկաբանության եւ սեռավարակաբանության բժշկագիտական կենտրոնում մաշկային բաժանմունքի վարիչ Կարինե Սողոմոնյանը, բժիշկ Դավիթ Հարությունյանը, մասնագետներն արեցին ամեն ինչ, որպեսզի Աստղիկի բաց վերքերը մշակվեն, ոտքերը լավանան: Աստղիկին այդ հիվանդանոցից դուրս գրելուց հետո տեսա ակնհայտ լավ տրամադրությամբ՝ ոտքերի ուռացությունն անցել էր, վերքերը լավացել, իսկ ձեռքերին ընդհանրապես որեւէ վերք չկար, կար թույլ կարմրություն միայն:
Էրեբունի հիվանդանոցում բժիշկներից մեկն ասել էր՝ քեզ հույս մի տուր, թե քայլելու ես: Մինչդեռ, օգնությամբ, նա մի քանի օր կարողացավ մոտենալ տան պատուհանագոգին: Ինչ է այդ բժիշկը երդում չի տվել, չգիտի ցավն ինչ է»,- ասում է Աստղիկը:
Ի դեպ, նա այս տարվա մարտից առաջին կարգի հաշմանդամ է:
Աստղիկի հույսը հիվանդանոցներից տուն գալուց հետո այն էր, թե կհստակեցվի իր բուժման հետագա ընթացքը: Սակայն նրան մենակ ենք թողել: Նա մենակ է իր ցավի առաջ, մենակ՝ իր վեցամյա դստեր հետ, որին այս սեպտեմբերին նա անձամբ դպրոց չի կարողանա տանել: Նա այսօր չի կարողանում գրկել իր փոքրիկին, չի կարող շարժվել, չի կարող անգամ դեղ տալ իր փոքրիկին, որը մանկուց տառապում է երեւանյան հիվանդությամբ: Նրան այս պահին օգնում է մայրը, որը չգիտի՝ ձեռք մեկնի անհասկանալի հիվանդությամբ տառապող դստերը, նրա փոքրիկին, թե՝ օրեր հետո ազգային բանակ մեկնող նորակոչիկ որդուն, թե ամուսնուն, որն օրնիբուն տան հոգսը հոգալու համար զբաղվում է աթոռների վերանորոգմամբ:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
