Ցավացնելով. Առավոտ
Եթե երկիրը հերոսի կարիք ունի, ուրեմն ամեն ինչ այնքան է ապականված, որ մարդիկ սովորական, ոչ հերոսական առօրյայից որեւէ դրական բան չեն սպասում: Մարդիկ սպասում են հրաշքի, ինչ-որ առասպելական կերպարի, որը գերբնական ճիգերով կպարգեեի մարդկանց առատություն եւ արդարություն: Երբ նման հերոսը՝ ի դեմս նոր նախագահի կամ վարչապետի, չի արդարացնում այդ ֆանտաստիկ սպասելիքները, մարդիկ հիսաթափվում են, ձեռքերը ծնկներին են խփում ու բացականչում՝ էլի մեզ խաբեցին:
Ես չգիտեմ, թե ինչպիսի վարչապետ է լինելու Կարեն Կարապետյանը, եւ իմ մեջ որոշակի կասկածներ է առաջացնում նրա կապը «Գազպրոմի» հետ, որովհետեւ այդ «կանտորայի» եւ Հայաստանի պետական շահերը տարբեր են եւ կարող են նաեւ հակադրվել: Բայց նրա վարչապետի կարգավիճակում առաջին ելույթում փոքր-ինչ հուսադրող էր, որ նա չփորձեց «սվաղել» իրավիճակը եւ ներկայանալ որպես ինչ-որ սուպերմեն, որը մի քանի ամսում կշտկի վիճակը:
Ես, օրինակ, չեմ կասկածում, որ մեր իրավիճակում դրական փոփոխություններ կարող են լինել միայն ոչ պոպուլյար, ցավոտ քայլերով: Նախընտրական վիճակում դրանք առավել դժվար են լինելու, բայց ցանկացած պոպուլիզմ, հաշտվողականություն, «յոլա գնալու» միտում նշանակում է տապալում: Մյուս կողմից ամեն մի «ոչ ժողովրդահաճո քայլ պետք է բացատրվի, ինչպես որ վարչապետն ասաց' «թուղթ եւ գրիչով», այսինքն` հստակ, պրագմատիկ հաշվարկներով: Այս կառավարության առաքելությունը ես տեսնում եմ հենց այդ սթափությունը ներարկելու, «հերոսական ռոմանտիկայից» մարդկանց հեռացնելու մեջ:
Ռազմի դաշտում, արտաքին հակառակորդին դիմադրելիս, այո, հերոսություն է պետք: Բայց եթե թիկունքում լինեն մեխանիզմներ, հատկապես պետական կառավարման համակարգում, որոնք հաջողություն են ապահովում համեստ, պարկեշտ, աշխատասեր մարդկանց, գուցե արտաքին վտանգները նույնպես նվազեն:
Արամ Աբրահամյան
Մանրամասներին ծաոթացեք թերթի այս համարում:
