Փաշինյանին պետք է, որ Հայաստանն ուժեղ բանակ չունենա, իսկ գուցե նաև ընդհանրապես բանակ չունենա․ Փաստ

Մարտունակ և մեծ կարողություններով օժտված բանակը պետության անկախության, երկրի սահմանների պաշտպանության, տարածքային ամբողջականության և ժողովրդի ֆիզիկական անվտանգության երաշխավորն է։ Իսկ երկրի հզորության չափանիշները սահմանելիս հաշվի է առնվում նաև բանակի ունեցած ներուժը։ Զինված ուժերի դերակատարությունը հատկապես բարձր նշանակություն ունի Հայաստանի համար, քանի որ մենք գտնվում ենք շատ բարդ աշխարհաքաղաքական դիրքում և երկու կողմից շրջապատված ենք թշնամական երկրներով։ 

Ավելին՝ 1918 թվականից սկսած մեզ հաջողվել է մեր պետականությունը պահպանել զինված պայքարի ու հերոսամարտերի շնորհիվ։ Եվ պատահական չէ, որ տարիներ շարունակ բանակը մեր հանրության շրջանում ամենաբարձր վստահությունը վայելող կառույցն է։ Սակայն այս տեսանկյունից լուրջ մտահոգության առարկա է այն, որ 2018 թվականի իշխանափոխությունից հետո բանակը հայտնվել է իշխանությունների թիրախում։

Փաշինյանի կառավարման մոտ երեք տարվա ընթացքում բանակի դեմ ուղղված լուրջ արշավ է սկսվել։ Հանրության աչքում բանակի վարկանիշը գցելու համար հակաքարոզչություն և վարկաբեկման փորձեր սկսվեցին սպաների ու գեներալների նկատմամբ։ Դա լուրջ հարված հասցրեց մեր անվտանգությանը, քանի որ երկրի պաշտպանության գործում զինվորականների ներդրումը գնահատելու և արժևորելու փոխարեն ստեղծվում էր այնպիսի պատկերացում, թե գեներալներն ու սպաներն ուղղակի թալանչիներ են։ Քանի որ Փաշինյանի թիմը հիմնականում հեռու է պաշտպանության նշանակության ու յուրահատկության մասին տարրական պատկերացումից և գիտակցականությունից, ապա նրանք փորձում են իրենց վարկանիշը բարձրացնել զինված ուժերի վարկանիշի հաշվին։

Դրա համար է, որ փորձ արվեց ռազմական ոլորտի հերոսների փոխարեն հեղափոխական հերոսներ կերտել և իրենց կատարած հեղափոխությունն ավելի բարձր դասել, քան Արցախյան հերոսամարտը։ Դրա արդյունքում է, որ բազմաթիվ բարձրաստիճան զինվորականներ հանրության աչքում ներկայացվում էին որպես սևեր և նախկիններ, իսկ անվտանգության մասին պատկերացումը ժամանակի ընթացքում իջեցվեց «տրուսիկ-մայկայի» ու «կլուբնիկի» մակարդակի։ Այս ամենի արդյունքում պրոֆեսիոնալ գիտելիքներ և փորձ ունեցող մեծ թվով զինվորականներ ուղղակի մեկուսացվեցին ռազմական գործից։ Ինչպես այլ կառույցներ, բանակն էլ ունի իր թերությունները, բայց չի կարելի այդ թերությունները շտկելու փոխարեն հիմքից թուլացնել զինված ուժերը։ Այլ կերպ ասած՝ «ունքը սարքելու տեղը աչքն էլ հանել»։

Եվ պատահական չէ, որ անվտանգության ոլորտի փորձագետների մեծամասնությունը գտնում է, որ Արցախում տեղի ունեցած պատերազմում մեր պարտության պատճառներից մեկն էլ բանակի վարկաբեկման արշավն էր։

Ժամանակը ցույց կտա՝ այս ամենը դիտավորյա՞լ էր (է) արվում, թե՞ ոչ, բայց ակնհայտ է, որ կապիտուլյացիոն պարտությունից հետո էլ իշխանությունների կողմից շարունակվում է բանակի թիրախավորումը, և անհասկանալի ու պրիմիտիվ պատճառաբանություններով զինված ուժերում բարձր դիրք զբաղեցնող սպաները կարող են հանկարծակի հեռացվել իրենց պաշտոններից։ Ակնհայտ է, որ Փաշինյանը սկսել է վտանգավոր խաղ, որն անցած երկուսուկես տարիների շարունակությունն է. հիմա նա փորձելու է իրեն փրկելու համար մեղքի ամբողջ բեռը բարդել ԶՈւ ղեկավարների վրա, իմա՝ բանակի վրա:

Ճիշտ է՝ ԱԺ-ում հանգրվանած Փաշինյանի ուսապարկերը հայտարարում են, թե բանակը միայն կառավարության հրաժարականը պահանջող գեներալները չեն, սակայն նկատի ունենանք, որ հենց այդ գեներալներն են կազմում զինված ուժերի կառավարման կորիզը։ Ու այստեղ խնդիրը միայն անձնական հարց չէ, ԳՇ պետ Օնիկ Գասպարյանը չէ, հարցն ավելի լուրջ հարթության մեջ պետք է դիտարկել։

Բանակի դեմ այս կործանարար արշավը շարունակվում է այն պարագայում, երբ Ադրբեջանը պատերազմից հետո էլ շարունակում է համալրել իր զինված ուժերը, աշխատանքներ տանել նոր սպառազինությունների ձեռքբերման, Թուրքիայի հետ համագործակցության խորացմամբ ու չի խորշում թուրք-ադրբեջանական զորավարժությունների տեսքով ավելի սուր ատամներ ցույց տալ հայկական կողմին։ Այնպիսի տպավորություն է, որ Փաշինյանին ու իր թիմին, սորոսականների հետ ձեռք ձեռքի, պետք է, որ Հայաստանը ուժեղ բանակ չունենա, իսկ գուցե նաև ընդհանրապես բանակ չունենա։

Իրենցից ամեն ինչ սպասելի է։ Շատ հավանական է, որ իրենց թվում է, թե շուտով սահմանները բացվելու են ու թուրքերի և ադրբեջանցիների հետ կարող են «ախպերություն» անել, էլ բանակն ինչների՞ս է պետք: Այսօր աշխարհում կան երկրներ, որոնք, որպես այդպիսին, բանակ չունեն, սակայն այս դեպքում նրանք հաշվի են առնում անվտանգության հետ կապված քիչ թե շատ երաշխիքներ։

Մի՞թե Հայաստանը կարող է իրեն թույլ տալ հետևել Իսլանդիայի, Անդորրայի ու Վատիկանի օրինակին ու բանակի փոխարեն ազգային գվարդիա ստեղծել։ Մենք, իհարկե, վստահ ենք, որ երբեք նման բան չի լինի, ու եթե նույնիսկ դա այս իշխանությունների երազանքն է, ապա օր առաջ պետք է փշրել նրանց այդ երազանքները նույնպես, ինչպես երկարաժամկետ կառավարելու երազանքը։ 

Այս եւ այլ հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այսօրվա համարում։