Քառասներորդ առաջներորդ օրը ﬔծ պահոց

Քրիստոս Յիսուս, յոյս ﬔղաւորաց, ճշմարիտ բարեխօսդ վասն ﬔր. քանի որ քու գալուստդ կը յիշեմ, արդարութեանդ դատաստանը, ﬔղաւորաց տանջանքը, արդարոց փառքը, սիրտս

դողալէն բան մ’ալ չեմ կրնար ընել. վասն զի տեսնելով իմ չար գործերս, իմ ծոյլ կենալս, անհոգ ըլլալս՝ ապաշխարհելու և աղօթելու, գիտեմ, որ պիտի չկարենամ ժառանգել

արքայութիւնը, և պիտի դատապարտուիմ:

Ի՞նչ պիտի ըլլայ իմ բանս՝ մտածելով յուսահատած կեցեր եմ, հոգիս ալ ﬔռեր է, սիրտս ալ ﬔռեր է, բարի բան մը չեմ կրնար ընել:

Դու ո՛վ բժիշկ հոգւոց, յարուցիչդ ﬔռելոց, այս իմ ﬔռած հոգւոյս խեղճութիւնը լսելով՝ հասի՛ր ինծի, ինչպէս որ ասար այսօր Ղազարու, ըսելով.

«Ղազարոս բարեկամ ﬔր ննջեաց, այլ երթամ զի զարթուցից զնա»:

Ո՛վ Տէր, ես թէպէտ քու բարեկամդ չեմ իմ ﬔղքերուս համար, բայց քու ստեղծուածդ եմ, քու ծառայդ եմ, ես զիս ﬔռուցի, ﬔղքերու մէջ թաղեցի, ոչ թէ չորս օրուան՝ այլ շատ

տարուան. հիմա իմ լալագին աղօթքս քեզ ընդ առաջ կը ղրկեմ՝ Ղազարոսին քրոջ պէս գո չելով:

«Տէ՛ր, ե՛կ և տես. եթէ աստ էիր դիպեալ, ոչ էր ﬔռեալ հոգի իմ»:

Եւ յուսահատած ըլլալով իմ հոգւոյս ողջանալուն վրայ, կ’աղաղակեմ.

«Տէ՛ր, արդ հոտեալ իցէ»:

Ե՛կ Տէ՛ր իմ, տես մէկիկ մէկիկ իմ խոցերս, իմ փտտած կիրքերս. լա՛ց իմ հոգւոյս գերեզմանին վրայ, ինչպէս լացիր Ղազարոսի գերեզմանին վրայ:

Տո՛ւր նախ հաւատք՝ ըսելով։

«Եթէ հաւատասցես՝ տեսցես զփառսն Աստուծոյ»: Որ ես ալ ըսեմ սրտէս.

«Այո՛ Տէ՛ր, ես հաատացի, եթէ դու ես Քրիստոսն որդի Աստուծոյ»:

Դո՛ւ ես ﬔղաւորաց յարութիւն և կեանք, կարող ես ﬔղքերս քաւել:

Դո՛ւ կարողդ աﬔնայնի, հրամայէ՛ իմ քարացեալ սրտիս՝ ըսելով.

«Ի բաց արարէք զվէմդ»:

Վերցնել տո՛ւր խստասրտութեան սա ապառաժ քարն իմ վրայէս, որ լոյսդ Քրիստոս ծագի

խաարած մտքիս մէջ, ինչպէս որ ծագեցաւ և լուսաւորեց Ղազարու գերեզմանը:

Սաստիկ ձայնով կանչէ՛ իմ ﬔռած հոգւոյս.

«Ղազարէ՛, արի եկ արտաքս»:

Ելի՛ր ո՛վ հոգի, ի՛նչ կեցեր ես ﬔռեալ ﬔղաւորներուն մէջ:

Ելի՛ր, դուրս եկուր ո՛վ ﬔռեալ հոգի. ինչո՞ւ լոյսը, կեանքը թողուցիր, որ եմ ես, գացիր

խաւարին ու մահուան քով, որ է ﬔղքն ու սատանան:

Արարչիդ այս կենդանարար ձայնն առնելով իմ ﬔռած հոգիս՝ կ’ելնէ կը կենդանանայ, բայց

ﬔղքերուս չար սովորութիւնները կը ﬓան, վասն զի սատանան անոնցմով փաթթեր է զիս,

չորս կողմս կարեր կապեր է, ուզեմ ալ ելնել՝ չեմ կրնար։

Դու, Տէ՛ր իմ, հրամայէ՛ հրեշտակներուն, որ քակեն, փարատեն ինծմէ չար ախտերը, այս ունակութիւնները, ըսելով.

«Լուծէ՛ք զդա և թողեք երթալ»:

Ա՜խ, Տէ՛ր իմ, այսչափ աղաչանք և կրթութիւններ որ ըրի այս ﬔծ պահքին մէջ, կրթութիւն՝

զղջման, խոստովանութեան, աղօթքի ու բարի մահուան պատրաստութեան, ասոնք պարապ չանցնին:

Այւ կ’աղաչեմ որ քու անբաւ մարդասիրութեամբդ ընդունելով, զիս արժանի ընես այս

Զատկիս՝ մաքրութեամբ ընդունել զքեզ սուրբ հաղորդութեան խորհրդով. որպէս զի

յարատևութեան նոր յատուկ շնորհք մը առնելով՝ բոլոր տարին այս կրթութեանս վրայ ﬓամ,

վարքս ուղղեմ բարեխօսութեամբ մօր քո և կուսի, և բարի մահուան, և գալստեանդ ատեն

սուրբ տեսութեանդ արժանի ըլլամ.

Ամէն: