Ջեբկիրային հոգեբանությամբ պետական կառավարում. Իրավունք
Էլ ինչ Նիկոլ, որ ամեն մի ելույթում մի «դարակազմիկ» միտք չհայտնի: Բնականաբար, այս տրամաբանությունից զերծ չէր նաեւ գալիք տարվա պետբյուջեի հետ կապված նրա ճառն ԱԺ-ում:
ԺՈՂՈՎՐԴԻ «ՁԱԽ ԳՐՊԱՆԸ»
Չէ, այդ ելույթում «դարակազմիկն» ամենեւին էլ այն պնդումը չէ, թե՝ «Մենք քովիդի համավարակն այնքան լավ ենք կառավարել, որ ի տարբերություն շատ զարգացած երկրների՝ մեր արդյունքները չեն գահավիժել, այլ, ընդհակառակը, մենք լրջագույն պրոգրես ենք ապահովել տնտեսության զարգացման կամ կառավարման առումով»: Այն դեպքում, երբ կարելի է հիշեցնել, որ քովիդային բոլոր ցուցանիշներով գրեթե ողջ համաճարակի ընթացքում Հայաստանն աշխարհում վատթարագույն դիրքերում էր: «Դարակազմիկ» չենք համարում նաեւ Նիկոլի այն միտքը, թե՝ Հայաստանում հիմա տնտեսական բում է, կամ որ այնքան աշխատատեղ ունենք, որ այդքան մարդ էլ երեւի մեր երկրում չի մնացել:
Այս ամենը կարելի է ինչ-որ կերպ «հասկանալ», բացատրել, համ էլ նման հայտարարություններ Նիկոլն այս տարիներին բազմիցս է արել, արդեն իմաստ էլ չունի դրանց լրջորեն նայել: Այ, շատ ավելի «ցայտուն» պնդում էր Նիկոլի այս մի խոսքը. «Մենք բոլորս՝ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիները, եթե իրենք իրենց գումարը պահում են աջ գրպանում, ասենք, Հայաստանի Հանրապետության պետական բյուջեն համարեն իրենց սեփական ձախ գրպանը եւ համապատասխան տրամաբանությունը, եթե ձախում են պահում, չնայած իմ ասածը հակասում է կանխիկի կրճատման տրամաբանությանը…»: Մի քիչ խուճուճ էր, բայց մի կերպ հասկացանք՝ ամեն մի մարդ ձախ գրպանը պետք է պետբյուջեն համարի: Ու այստեղից գալիս ենք շատ պարզ հարցի. իսկ շարքային քաղաքացին ի՞նչ կապ ունի պետբյուջեի հետ, ավելի կոնկրետ՝ ո՞վ է պետբյուջեն բաշխող-օգտվողը: Հիմա հասկացա՞ք. շատ պարզ միտք է օրակարգ բերում Նիկոլը. ձախ գրպաններումդ ինչ եղավ, իմն է:
Որ հենց դա է այս «գրպանային հոգեբանության» տակ, կարելի է հասկանալ նաեւ տնտեսական այն գովերգումներից, որի պակաս Նիկոլի ճառում չկար: Ու չնայած երկար ժամանակ առաջնորդվում ենք՝ «Հայաստանի տնտեսության մասին լավը կամ՝ ոչինչ» հասկանալի տրամաբանությամբ՝ հաշվի առնելով նաեւ, որ նրա վախճանն այդքան ողբերգական էր, սակայն նիկոլյան այս ճառի հետ կապված արժե որոշ ցուցանիշներ եւ փաստեր ընդգծել:
Այսպես, ողջ քարոզն այս անգամ կառուցված էր մեկ-երկու ցուցանիշի վրա: Դրանցից է, մասնավորապես, բյուջեի եկամուտների ավելացումը: Այսպես, Նիկոլի խոսքով. «2022 թվականի արդյունքներով մենք սպասում ենք բյուջեի հարկային եկամուտը 662 մլրդ դրամով, կամ եթե դոլարային համարժեքով՝ 1.6 մլրդ դոլարով կգերազանցի 2018 թվականի եկամտային հարկի ցուցանիշը, իսկ սա 52.6 տոկոսով կգերազանցի 2018 թվականի նույն ցուցանիշը: Այսինքն՝ մենք մեր գործունեությամբ արդեն 2022 թվականին 52 տոկոսով եկամտային մասն ավելացրել ենք 2018-ի համեմատ: Իսկ 2023 թվականին հարկային եկամուտները պլանավորված են 2 տրլն 203.7 մլրդ ֏, որը 2018 թվականի պետական բյուջեի հարկային եկամուտներից ավելի է 946 մլրդ դրամով, կամ 75.1 տոկոսով: Այսինքն՝ մենք արձանագրենք, որ հեղափոխությունից հետո 4 տարի հետո մենք բյուջեի եկամուտներն ավելացնելու ենք 75 տոկոսով»:
Միգուցեեւ այդքան ավելացում իրոք կա, այս մասին չէ, որ ուզում ենք խոսել, թեեւ մեկ նրբերանգ ընդգծենք. երբ խոսում է «1.6 մլրդ դոլարով գերազանցելուց», ապա նաեւ պետք է բացատրի, թե այսօրվա դոլարի գնողունակությունը որքանո՞վ է զիջում 2017թ. մակարդակին, ու դրանից հետո ի՞նչ կմնա այդ 1,6 միլիարդից: Ասենք, դրամային եկամուտների պարագայում եւս հենց նույն հարցն է. գնողունակության առումով այս տարվա հռչակած մոտ «52 տոկոսով եկամտային մասի ավելացումը» գնողունակության տեսանկյունից ինչքանո՞վ է էֆեկտիվ: Այս տեսանկյունից բերենք ընդամենը մեկ ցուցանիշ, որը երեկ ներկայացրեց պաշտոնական վիճակագրությունը: Այն է, այս տարվա հոկտեմբերին, անցած հոկտեմբերի հետ համեմատ ունեցել ենք 9,5 տոկոս գնաճ, այդ թվում՝ հիմնական սպառում ունեցող ապրանքախմբերից՝ «սննդամթերք ու ոչ ալկոհոլային խմիչք» խմբում 12.5 տոկոս, «տնային գործածության առարկաներ, կենցաղային տեխնիկա եւ բնակարանների խնամքի ամենօրյա գործունեություն» խմբում՝ 10.9 տոկոս: Թե ինչքան խայտառակ է վիճակը, ներկայացնում է վիճակագրական մեկ այլ ցուցանիշ. դեկտեմբերի համեմատ ունեցել ենք 6 տոկոս թանկացում (Տե՛ս գրաֆիկը): Այն դեպքում, երբ «հանցագործ նախկինների» օրոք նույն ժամանակահատվածում մինչեւ 3,1 տոկոսանոց գնանկում էլ ենք ունեցել: Իսկ ճգնաժամային 2013թ.-ին, երբ ունեցանք դոլարի թռիչք 20-25 տոկոսով, գնաճը հասավ առավելագույնը 3,5 տոկոսի:
Այսպիսով, Նիկոլի «դարաշրջանում» արդեն մշտական դարձած նման գերթանկացումների ո՞ր մասն է վերածվել հարկային եկամուտների, այս արհեստական գործոնը այդ գովերգված 52 տոկոսանոց եկամտային աճի ո՞ր մասն է կազմում: Արդյունքում, ներկայիս 52 տոկոսով ավել բյուջեին եկամտային մասը գնողունակության առումով իրականում որքանո՞վ է գերազանցում 2017թ. մակարդակը. կոպիտ հաշվարկով մի 20-25 տոկոս հազիվ ստանանք, ու հենց դա է ռեալ բյուջետային աճը: Արդեն ոչ այնքան տպավորիչ ցուցանիշ, որը «նախկիններն» էլ էին ապահովում:
ՌՈՒՍՆԵՐԻ «ՁԱԽ ԳՐՊԱՆԸ»
Եվս մեկ գործոն, որն արդեն վերջնականապես է ոչնչացնում նիկոլյան «տնտեսական բումը»: Ըստ պաշտոնական վիճակագրության, այս տարվա սեպտեմբերին՝ նախորդ սեպտեմբերի համեմատ էապես՝ մոտ 26 տոկոսով աճել է ծառայությունների ոլորտը: Ընդ որում, այն այդ ամիս անցավ նաեւ արդյունաբերության ընդհանուր ծավալից, թեեւ տարեսկզբին նկատելիորեն զիջում էր, եւ դա նորմալ էր: Ինչի՞ հաշվին: Դրսից եկած այն հարյուր հազարավոր մարդիկ (ռուսներ, ուկրաինացիներ եւ այլն) հիմնականում աշխատում են ծառայությունների ուղղությամբ: Այսինքն, նրանց հաշվին ունեցել ենք տնտեսական ցուցանիշների, նաեւ՝ ապրանքաշրջանառության ավելացում: Մինչդեռ այս ամենը մի կողմից՝ էապես ազդում է նաեւ բյուջեի մուտքերի վրա: Կարճ ասած, տնտեսական եւ բյուջետային նիկոլյան «բումի» մի էական մասն էլ կապված է հենց այս գործոնի հետ: Այսինքն, էլի ոչ մի կապ չունի Նիկոլի, առավել եւս՝ ոմն Քերոբյանի հետ:
Ի դեպ, Հայաստանում այդ անձինք ժամանակավոր են, եւ երբ կգնան, դա կդառնա տնտեսական պայթյուն:
Նաեւ չմոռանանք, որ հիմնականում տեխնոլոգիական ոլորտում գործող այդ անձինք ունեն դոլարային եկամուտ: Եվ ահա, թեեւ համաշխարհային ֆինանսական շուկաներում կայունություն է, սակայն Հայաստանում դոլարն արդեն չգիտես ուր է ընկել: Սա մեկ բան է նշանակում, նաեւ դրսից եկածների «ձախ գրպանն» է Նիկոլը համարում իրենը՝ փորձելով հնարավորինս խորը մխրճվել. նույն «ջեբկիրային հոգեբանությունը»: Արդյունքում, ունենալով եկամտային լուրջ անկումներ, այդ անձինք սկսել են կամաց-կամաց հեռանալ՝ ավելի նախընտրելի համարելով, օրինակ, Վրաստանը:
Իսկ դրսից չսնվող միակ ոլորտում՝ գյուղատնտեսությունում, չնայած գների նման աճին, էլի անկում է գրանցվել՝ 0,7 տոկոս: Բայց եթե գնաճը հանենք, ապա ֆիզիկական ապրանքի ծավալով ունենք լրջագույն՝ երկնիշ անկում: Դրանից էլ՝ սննդամթերքի հավելյալ թանկացում: Այսինքն, եթե անցած տարվա կարտոֆիլի 100-120 ֏ մեծածախ գնի փոխարեն այսօր ունենք 200-210 ֏, ասվածի լավագույն վկայությունն է: Այ, հենց դրա համար էր Քերոբյանը խոսում, թե մարդիկ չեն կշտանում, քանի որ ճիշտ չեն սնվում: Գոնե ասածի կեսը ճիշտ է՝ ժողովուրդը սոված է, եւ ձմռանը նոր կտեսնենք իրական պատկերը, որը նաեւ Հայաստանի տնտեսության ռեալ պատկերն է, ինչքան էլ որ Նիկոլը «տնտեսական հրաշքներից» խոսի:
Ս. ԱԲՐԱՄՅԱՆ