Կփորձեն Հայաստանի «քթից բերել». Ժամանակ
Ուրախալի է, որ ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի հարցում եղավ համաձայնություն 2020 թվականից Բելառուսի ներկայացուցչի ռոտացիոն պաշտոնավարման հարցում. Երևանում ընդունելով Բելառուսի ներկայացուցիչ գեներալ Ստանիսլավ Զասին՝ հայտարարել է Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը:
Ստանիսլավ Զասի թեկնածությունը Բելառուսը ցանկանում էր առաջ մղել Խաչատուրովի փոխարեն, երբ հայտնի իրադարձությունների արդյունքում նա հետ կանչվեց, և Հայաստանի քվոտան մնաց թափուր: Բելառուսն ու Ղազախստանը ցանկանում էին վերցնել այդ քվոտան ժամանակից շուտ: Ինչ էր ցանկանում Ռուսաստանը՝ չորոշակիացավ, թեև Մոսկվան կարծես թե խաղում էր երկակի խաղ: Երևանը պնդում էր, որ քվոտան պետք է մնա: Քվոտան մնաց, բայց թույլ չտվեցին նշանակել նոր ներկայացուցիչ: Երևանն էլ թույլ չտվեց նշանակել այլ երկրի ներկայացուցիչ, թեև նախորդ տարեվերջին Բելառուսն ու Ղազախստանը պաշտոնապես հայտարարեցին, թե Զասն իբրև թե հաստատված թեկնածու է: Սակայն հնարքը, բլեֆը չանցավ, Նիկոլ Փաշինյանը ՀԱՊԿ միակ ղեկավարն էր, որ չընդունեց Զասին այդ ժամանակ:
Հիմա Փաշինյանը հայտարարում է հանգուցալուծման ուրախալիության մասին: Ի՞նչն է Հայաստանի համար ուրախալի, որ քվոտան պահպանվե՞ց: Թե՞ որ լուծվում է քվոտայի կանոնակարգման հարցը, երբ հետկանչի դեպքում մյուս անդամները պարտավոր են ընդունել տվյալ երկրի այլ թեկնածուի: Ի վերջո՝ խոսքն այն մասին էր, որ այստեղ կա խնդիր, և ՀԱՊԿ-ում այդ հարցը կանոնակարգված չէ: Սակայն ակնառու է, որ խնդիրը կանոնակարգը չէր, այլ քաղաքական իրողությունները, և Հայաստանի երիտասարդ իշխանությունը խոշոր հաշվով մնացել էր մենակ՝ ՀԱՊԿ, այսպես ասած, «մոնստր հնաբնակների» դեմ:
Այդ տեսանկյունից Երևանը գրեթե փայլուն հանձնեց քննությունը՝ տեղի չտալով հոգեբանական և քաղաքական ճնշումներին: Մյուս կողմից՝ ակնառու է, որ խնդիրները ավելի լայն են, և Հայաստանի իշխանությունն էլ հարցը դնում է այդ համատեքստում՝ հայտարարելով, որ Հայաստանի ակնկալիքը ՀԱՊԿ-ից Հայաստանի անվտանգությանն ու ռեգիոնալ բալանսին նպաստելն է՝ դրանով նպաստելով խաղաղությանը: Մինչդեռ ՀԱՊԿ-ն առնվազն առայժմ գործել է բոլորովին այլ տրամաբանությամբ:
Այստեղ է հարցերի հարցը, որից էլ բխում է հարցադրում կոնկրետ իրավիճակի կապակցությամբ: Ո՞րն է ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի հարցում համաձայնության և հանգուցալուծման վերաբերյալ Երևանի ուրախության հիմքը: Եթե խոսքը ընդամենը քվոտան պահպանելու մասին է, ապա այստեղ ուրախությունը կարող է լինել, այսպես ասած, «պյուռոսյան», որովհետև Բելառուսը, Ղազախստանը անկասկած կփորձեն Հայաստանի «քթից բերել» այդ հաղթանակը կամ ուրախությունը: Մոսկվան էլ բնականաբար կանի նույնը՝ պարզապես դարձյալ ՀԱՊԿ-ում իրեն բնորոշ երկակի խաղով:
Այլ հարց է, եթե խոսքը այնպիսի հանգուցալուծման մասին է, որտեղ Երևանը դրել է ապագայի համար կարևոր հարցադրումներ ու պայմաններ, ինչի դիմաց համաձայնել է հավանություն տալ Զասի թեկնածությանը՝ հաշվի առնելով այն, որ Զասը ռազմական կրթություն ստացել է Բաքվում, համարվում է Բելառուսի ռազմաքաղաքական շրջանակներում ադրբեջանական կապերի կրող և առաջ մղող: Իհարկե հասկանալի է, որ Զասը չէ, որ որոշելու է ՀԱՊԿ քաղաքական վարքագիծը, ռազմաքաղաքական բնույթն ու տրամաբանությունը, բայց այդօրինակ թեկնածուի հաստատելու համար Երևանը ՀԱՊԿ-ից պետք է որ բավականին թանկ գին պահանջի:
Այս եւ այլ հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
