Կես տարվա ընթացքում չի հայտնաբերվել գեթ մեկ գործարար, որը հետ կպահանջեր իր բիզնեսի 50 տոկոսը. Առավոտ

Վերջերս հաճախ եմ նկատում, որ սեփական, ինքնուրույն կարծիք ունեցող մարդիկ չեն ցան­կանում իրենց տեսակետը հրապարակավ ար­տահայտել: «Վախենում եմ, որ ամբոխը վրա կտա»,- արդարանում են նրանք: «Ամբոխը» տվ­յալ դեպքում համսսցանցային տարածքում է եւ միահամուռ կերպով հաձակվում է, պիտակա­վորում է այն մարդուն, որը թեկուզ կես միլի­մետր շեղվում է «ուղղափառ-հեղափոխական» դոգմաներից: Բայց ես լռելու այդ հիմնավորու­մը չեմ ընդունում:

Ավելին՝ ինձ համար «ամբոխ» հասկացությունը գոյություն չունի: Կան անհատներ, որոնք ունեն իրենց տեսակետները, մոտեցումները՝ սեփա­կան կրթական մակարդակի եւ արժեքային հա­մակարգի շրջանակներում: Մարդիկ կարող են սխալվել, կարող են պատրանքներ ունենալ, այդ թվում նաեւ՝ զանգվածային: Օրինակ՝ «Հա­յաստանը բավականաչափ էլեկտրաէներգիա էր արտադրում, բայց Լեւոնը հոսանքը «զեմլյա» էր տալիս, որպեսզի ժողովրդին չտա ու նրան ցրտի-մթի մեջ պահի»: Քանի տասնյակ հա­զար մարդ էր հավատում այդ հեքիաթին: 

Այն փաստը, որ դա առասպել է, դեռ չի նշանա­կում, որ Տեր-Պետրոսյանը որպես նախագահ ոչ մի դատապարտելի քայլ չի արել, բայց այս մի մեղադրանքը սուտ է, անհեթեթ, ֆիզիկայի օրենքներին հակասող: Սակայն մարդիկ ուզում էին դրան հավատալ, որովհետեւ պահանջարկ ունեին ինչ-որ մեկին անձնապես պատասխա­նատու ճանաչելու՝ իրենց մրսելու եւ խավարի մեջ նստելու համար: Արդյոք պե՞տք է պատ­րանքներով ապրող այդ մարդկանց «ամբոխ» անվանել: Ինձ թվում է՝ դա սխալ է:

Կամ՝ «Սաշիկը սաղ բիզնեսների մեջ 50 տո­կոսով մտնում էր»: Կես տարվա ընթացքում չի հայտնաբերվել գեթ մեկ գործարար, որը հետ կպահանջեր իր բիզնեսի 50 տոկոսը: Եթե գոր­ծարարը Սաշիկի պատճառով կորցրել է իր կարողության կեսը, ապա նա առնվազն ան­մեղսունակ պետք է լինի, որ չօգտվի հեղափո­խության ընձեռած հնարավորությունից եւ չփորձի վերադարձնել իր կորցրածը: Դա չի նշանակում, որ տվյալ անձնավորությունը օրի­նական ձեւով է հարստացել, բայց կոնկրետ այս՝ «50 տոկոսի պատմության» որեւէ փաստա­ցի ապացույց առայժմ չի ներկայացվել:

Քանի որ այս մի հեքիաթը ի տարբերություն աոա­ջին նախագահի «զեմլյա տալու» առասպելի համեմատաբար թարմ է, հավանաբար կգտն­վեն ինձ հետ վիճողներ, գուցե՝ ինձ պիտակա­վորողներ: Ի՜՞նչ է, նրանց ամբոխ անվանեմ ու լռեմ: Կարծում եմ՝ այդպես պետք չէ վարվել: Ոչ վախենալ է պետք հասարակական կարծիքից, ոչ էլ վեճի բռնվել դրա կրողների հետ: Այո, մարդիկ պատրանքներ ունեն: Իսկ ես չու­նե՞մ: Իսկ մնացած 7 միլիարդ մարդկությո՞ւնը:

Այլ հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում: