Կյանքի համերը
Դուք հնձան տեսե՞լ եք: Ես տեսել եմ, իմ պապական տան նկուղում: Հայրս ու հորեղբայրս ընտրանի խաղողը բերում, լցնում էին այնտեղ, բոբկացած մտնում էին մեջը ու սկսում էին տրորել հազարավոր ողկույզները, իսկ մենք` փոքրերս, հավաքվում էինք ծորակի մոտ և նայում էինք, թե ինչպես էր պղտոր, փրփրուն հյութը գուռից հոսում դույլերի մեջ:
Երեխա էինք, միամիտ բաներ էինք մտածում: Օրինակ, մտածում էինք այն մասին, որ հավանաբար ամեն լավ բան ոչ միայն պիտի ջերմանա արևից, խմի հողի կենսաբեր հյութերը, աճի խնամող ու հոգատար ձեռքերի տակ, այլև մի քիչ էլ ոտնատակ պիտի գնա, պիտի տրորվի, ճզմվի, որ առնի կյանքի քաղցրությունից անբաժան կյանքի դառնության համը ու դառնա լիարժեք, ախորժելի: Եվ հենց դրա համար էին մեր հայրերը այգուց խաղողը հնձան տանում:
Հովիկ Չարխչյան
