M. V. – ին

Ես քեզ սիրում եմ –
ես չկամ արդեն, աչքերս աշնան օրեր են խոնավ,

ես քեզ սիրում եմ –
եւ բառն ընկնում է՝ իր հետ տանելով ամեն գոյություն,
ես քեզ սիրում եմ –
եղել չի եղել, եւ ինչ եղել է՝ չի եղել բնավ,
ես քեզ սիրում եմ –
եւ դեռ բառեր կան, որ պիտի ընկնեն,
եւ դեռ օրեր կան աչքերիս նման,
ես կըկատարվի, ինչ-որ չի եղել,
եւ կընկնի վերջին բառը հատակին իբրեւ գոհություն:

Մեր վերջին հանդիպումը

Վերջին անգամ մենք հանդիպեցինք երազում:
Ես չեմ կարող ասել,
թե երազիս տեսել եմ քեզ,
որովհետեւ դա բոլորովին այլ է:
Մենք եկանք իրար ընդառաջ,
տակավին մոտեցանք,
ոչինչ չասացինք,
լուռ անցանք
ճանապարհի մեզ անծանոթ մի հատված,
հետո շրջվեցինք իրարից
եւ առանց հրաժեշտ տալու
գնացինք տարբեր ուղղությամբ:
Ոչինչ չի եղել կարծես,
բայց ասա ինձ,
ինչու՞ չեմ կարողանում մոռանալ
մեր վերջին հանդիպումը
երազում:

Լույսի գիշեր

Առատորեն ներս լցվիր պատուհանից լայն բացված,
հոսիր առատ ու ինձ բեր խաղաղ քունը վերստին,
տուր ինձ ժամեր խորհրդի հրապույրին համընթաց,
ուսուցանիր չաղմկող իմացության արվեստին,

եւ ինձ համար ջրերից հագուստ կարիր տոնական,
մազերից տուր անկանոն սանրվածքը խոտերի,
տուր խոսքերից լեռների հավերժությունն առնական,
մատներիս ուժ՝ խաղալու անձրեւի ձիգ լարերին,

եւ տուր շնչից անկաշկանդ ազատությունը քամու,
սրբիր բացվող աչքերիս անդրադարձը իրերի
եւ ծովերի գաղտնապահ խորությունը նրանց տուր,
եւ մասնակից դարձրու թռչնախմբի համերգի,

դաշտը սրա ննջարան եւ ծղոտե անկողին,
անուշաբույրը խոտի թող ըմբոշխնեմ եւ երկար,
սիրեցյալիս մոտս բեր եւ դու եղիր մեր կողքին,
լույսի գիշեր կատարյալ օրհնյալ լինի քո ներկան:

ԱՇՈՏ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ