Քոչարյանի ուրվականի վերադարձը. Իրատես
Հանրապետության հրապարակից մի քանի քայլի վրա համարյա 20 տարի գործում էր Ֆիրդուսի շուկան, թե տոնավաճառը, դժվար է ճշգրիտ որակել, մի բառով Ֆիրդուսնոցը, որտեղից մի պտույտով կարող էիր գնել այն ամենը, ինչի համար մի տասնյակ խանութ պիտի պտտվեիր: Վաճառվում էր խանութներից էժան, ու ղա էր Ֆիրղոանոցի առավելությունը: Գինը, ոչ թե որակը: Նեղ, անհարմար, դարուփոս, աշնանը ջրափոս, ձմռանը սահադաշտ:
Բայց մարդիկ աշխատում էին ու տուն էին պահում լավ-վատ, աշխատատեղ էր: Երևանցիները սովորել էին Ֆիրդուսնոցին: Տարածքը հանրային գերակա շահ էր ճանաչվել 2007-ին, երբ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը և արդարադատության նախարար Դավիթ Հարությունյանը Կենտրոնը դատարկում ու տնազրկում էին հազարավոր ընտանիքների: Թվում էր պատմությունն ավարտվեց: Առավել ևս, որ Արամի, Պուշկինի ու տարածքի քանդված այլ տների բնակիչներ դեռ բնակարանով ապահովված չեն ինչպես խոստացվել էր: 10 տարի անց 2017-ի հուլիսի 19- ին ոստիկաններն ու տրակտորները մտան Ֆիրդուսնոց և տարածքն ազատեցին քաղաքաշինական ծրագրի համար:
Ի՜նչ ծրագիր կպատմի Նարեկ Սարգսյանը նա գիտի ինչպես քանդել քաղաքը և ինչ «ճիշտ» կառույցներ անել: Տաղավարները քանդելը դրամատիկ ստացվեց: Առավոտյան բնակիչները և առևտրականները թույլ չէին տվել տաղավարները քանդել: Հետո փողոցը, այնուամենայնիվ, հանձնվեց տեխնիկայի գրոհի առաջ: Քաղաքապետը հորդորում է այլ շուկաներ տեղափոխվել. բայց կա «չնչին» խնդիր 15000-ի և 150000-ի տարբերությանը: Ֆիրդուսնոցում տաղավարի համար ամսական 15000 վճարողը չի կարող մոլերում համարժեք տարածքի համար 150000 վճարել նա մրցունակ չէ ֆինանսապես: Ոչ էլ ապրանքի որակի տեսակետից, նա հենց Ֆիրդուսնոցում ունի իր գնորդը:
Անվիճելի է, որ քաղաքի կենտրոնում նման շուկայի գոյությունը նոնսենս է, բայց նույնքան անվիճելի է, որ 20 տարում հնարավոր էր հարցին գտնել քաղաքակիրթ լուծում, ոչ թե տրակտորով տաղավար քանդել ու հրմշտոցով-քաշքշոցով առեւտրականներին տեղահանել:
Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
