Ո՞րն է լինելու հաջորդ քայլը. Առավոտ
Աստվածաշնչում է գրված է՝ ի սկզբանէ բանն էր: Այսինքն՝ բաոը: Այսինքն ՝ խոսքը: Այսինքն՝ լեզուն: Եվ եթե ի սկզբանէ խոսքն ու լեզուն էին, հետեւաբար խոսքն ու լեզուն հզոր են ամեն ինչից: Հենց սա է պատճաոը, որ վերջին 25 տարում Հայաստանի երրորդ հանրապետությանը ինքնիշխան պետության բաղադրիչներից համառորեն եւ քայլ աո քայլ զրկող Ռուսաստանն ուզում է զրկել ամենահզորից՝ խոսքից ու լեզվից:
Հայաստանի տնտեսությունը վաղուց կառավարվում է Ռուսաստանից: Եվ եթե անգամ կան աոանձին ոչ ռուսական տնտեսական միավորներ, մեկ է՝ վառելիքաէներգետիկ համակարգը [գազ, հոսանք] Ռուսաստանի ձեռքում է, ինչը նշանակում է տնտեսական միավորի ինքնուրույն որոշումներ կայացնելու հնարավորության խիստ սահմանափակում: Ռուսաստանի ձեռքում են նաեւ քաղաքական որոշումներ կայացնելու Հայաստանի լծակները: Այսօր- վաղը՝ պարտաղիր ընթացակարգերի ավարտից հետո, Ռուսաստանը ՀՀ զինված ուժերի վրա ազդելու լծակներ էլ կունենա: Խոսքը հայ-ռուսական համատեղ զորախմբի մասին է: ՀՀ անկախության օրվա առիթով հայկական բանակի շքերթներին ռուսական զորամիավորման մասնակցությամբ ՌԴ-ն ցույց էր տալիս, որ իր որոշակի ազդեցությունն ունի հայկական բանակում: Համատեղ զորախմբի ստեղծումն այդ ազդեցությանը տալիս է իրավական լուրջ հիմք: Ստացվեց՝ Հայաստանի համար ցավալի իրողություն, մեր տնտեսությունը մերը չէ, մեր քաղաքականությունը մենք չենք որոշում, մեր զինված ուժերում որոշում կայացնողը միայն մենք չենք: Մնացել է միայն մեր խոսքն ու լեզուն, որ դեռ մերն է՝ պետական մակարդակով, հեոուստաեթերներում աղավաղվող, գովազդային վահանակների եւ ցուցանակների վրա խեղվող, բայց մեկ է՝ մերն է:
Ու վերջին 25 տարում Հայաստանի երրորդ հանրապետությանն ինքնիշխան պետության բաղադրիչներից համառորեն եւ քայլ աո քայլ զրկող Ռուսաստանը հասկացել է, թե ինչու այղքանից հետո Հայաստանը դեռ կա: Որովհետեւ դեռ Հայաստանինն է ամենահզորը՝ խոսքն ու լեզուն: Ու զարմանալի չէ, որ ՌԴ-ն փորձում է մեզնից խլել այղ ամենահզոր «զենքը»: Զարմանալին մեր իշխանավորների այն հպարտությունն է, որով համեմված հայտարարում են, թե ռուսերենը պետական- պաշտոնական լեզու դարձնելու առաջարկն ընդունելի չէ: Ու ոչ ոք չի ասում, թե ինչո՞ւ ենք այնքան տկար, որ մեզ կարող են նման անպարկեշտ առաջարկ անել: Օրինակ՝ Ավստրալիայում կան համայնքներ, որտեղ ներգաղթյալը կացության վկայական ստանալու համար լրացուցիչ միավորներ է ստանում, եթե բացի անգլերենից՝ տիրապետում է հայերենին, ռուսերենին, լատիշերենին, ուկրաիներենին, էստոներենին: Բայց ոոաաստանցի պաշտոնյաների մտքով չի անցնում Ավստրալիային առաջարկել ռուսերենը ղարձնել երկրորդ պետական լեզու:
Իսկ Հայաստանին արվում է նման առաջարկ, որովհետեւ այսօր մեր ինքնիշխանության վերջին բաղադրիչը պաշտպանող պաշտոնյաները ոչինչ չեն արել, երբ ՌԴ-ն 25 տարի շարունակ կեղծված ընտրությունները համարել է օրինական, միլիարդներով զենք է վաճառել Աղրբեջանին, իրենով է արել Իրան-Հայաստան գազատարը, բարձրացրել է Հայաստանին մատակարարվող ռուսական բնական գազի գինը: Ոչինչ չեն անում նաեւ ՌԴ-ի պարտադրանքով եւ իրենց լուռ հնազանդությամբ ԵԱՏՄ անդամ դաոնալուց հետո՝ այն դեպքում, երբ ԵԱՏՄ պայմանագրով ամրագրված է դրույթը, որով ՌԴ-ն պարտավոր է ՀՀ-ին մատակարարվող գազի գինը 30 տոկոսով նվազեցներ: Մերոնք ոչինչ չարեցին, երբ ռուսները կասկածելի վարքով երիտասարդին ուղարկեցին Գյումրի ծառայության եւ այդպես շարունակ: Օրինակ՝ եթե մի օր ՌԴ-ն որոշի, որ իր շահերի ծիրում Հայաստանը պետք է դաոնա «Իսլամական համագործակցություն» կազմակերպության անդամ, դարձյալ պետք է հնազանդվե՞նք, ինչպես վերջին 25 տարում:
Ցավալի է, որ հայաստանյան ընդդիմադիր ուժերն էլ ՌԴ-ին հակադրվելու հարցում ոչ միշտ են հետեւողական, իսկ աոանձին դեպքերում իշխանությունից առավել ռուսասեր են: Ապացույցը՝ ԵԱՏՄ- ին Հայաստանի անդամակցության համաձայնազիրը վավերացնելու ընդդիմության կեցվածքը: Այս առումով այսօրվա խորհրդարանական ընդդիմության կեցվածքն էլ հուսադրող չէ: ԵԱՏՄ-ի վերաբերյալ խորհրդարանական ընդդիմության միասնական դիրքորոշման բացակայությունն առավել քան խոսուն է:
Այս ամենը տեսնում են նաեւ ՌԴ-ում եւ գնալով մեծացնում ախորժակը: Իսկ մեզ համար ցավալի է, որ մեր իշխանությունները «չեն տեսնում» Ռուսաստանի աճող ախորժակը եւ հետեւություն չեն անում: Մեր շախմատիստ եւ շախմատասեր իշխանավորները չեն փորձում հասկանալ՝ իսկ ո՞րն է լինելու Ռուսաստանի հաջորդ քայլը:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
