Կրքոտությամբ ունենալ

«Բանն Աստված, մարմնանալով, մեծ օրհնություն շնորհեց Իրեն ընդունողներին և աներկբա հավատացողներին: Մեր ժամանակներում էլ հնարավոր է վստահել, հավատալ և այդ սկսել հենց այս պահից, եթե ցանկանանք: Քանզի եթե լինի մեր հոժարակամությունը, շնորհն էլ կներգործի այնպես, որ բոլոր ցանկացողներն էլ նրա միջոցով կարող են ոչինչ համարել ամբողջ աշխարհը»:

Հետո նա վերցրեց, ինչ որ ընկավ ձեռքը, կարծես ծղոտ, թե տաշեղ, թե ինչ որ այլ մանրուք, և ավելացրեց. «Ով սրա համար կսկսի կռվել և վիճել, ընկնել հիշաչարության մեջ, կամ վշտից մաշեցնել ինքնիրեն, բացառությամբ միայն նրանից, ով ճշմարտապես խելքը գցել է: Մի՞թե Աստծո այն այրը, որ ջանասիրությամբ առաջադիմում է աստվածպաշտության մեջ, չի համարի ամբողջ աշխարհը հավասար այս ծղոտին, եթե նույնիսկ ինքը տիրեր այդ ամենի վրա:

Քանզի, ինչպես որ ես միշտ ասում եմ, ունենալը չէ վնասակարը, այլ կրքոտությամբ ունենալը: Ով գիտի, որ այս ամենից, որ մենք ունենք, ոչ մի առավել թանկարժեք բան չկա մեզ համար, քան մեր մարմինը: Եվ այսպես, երբ ժամանակը պահանջի, մենք պատվեր ունենք չխնայել նույնիսկ մեր մարմինը, և առավել ևս այն բաները, որ մենք ունենք սրանից բացի: Սակայն հարկ չէ ուղղակիորեն և ինչպես որ պատահի ցիրուցան անել մեր ունեցվածքը, ինչպես որ հարկ չէ, որ ինքներս մեզ առանց իրավիճակը վերլուծելու, մատնենք մահվան, քանզի նման ձևով վարվելը բնորոշ է միայն խենթերին, այլ հարկ է մեզ սպասել, թե երբ ժամանակը կպահանջի այդ, որպեսզի տվյալ պահին պատրաստ լինենք նման քայլերի»:

Միաժամանակ նա հիշեց մի եղբոր մասին, որը բանջարանոց ուներ և ասաց. «Մի՞թե չէր ջանում նա, ջանք չէր թափում, դժվարությամբ չէ՞ր աճեցնում, չէ՞ր պարարտացնում: Սակայն անխտիր չէր քանդում-հանում ու այս ու այն կողմ նետում, այլ ուղղակի այս բոլորը ուներ հենց այնպես, որ կարծես թե չուներ: Որովհետև, երբ նրա մոտ եկավ ծերերից մեկը՝ նրան փորձելու նպատակով և սկսեց քարուքանդ անել բանջարանոցը, նա նույնիսկ դուրս չեկավ խցից, այլ թաքնվեց, և երբ մնացին միայն արմատները, ասաց ծերին. «Եթե ցանկանում ես, հայր, թող այս և սրանից հյուրասիրության համար որևէ բան կպատրաստենք»:

Նման վարմունքից սուրբ ծերն իմացավ, որ սա ճշմարտապես Աստծո ծառան է, այլ ոչ ծառան բանջարեղենի, և ասաց նրան. «Աստծո Հոգին է հանգչում քո մեջ, եղբայր իմ»: Եթե նա ունենար կապվածություն բանջարեղենի հետ, ապա այդ նույն պահին ի հայտ կգար նրա մոտ վշտի և խռովքի միջոցով, սակայն նա ցույց տվեց, որ այս ամենը նա ուներ այնպես, որ կարծես թե չուներ»:

Եվ եզրափակեց Աբբա Զոսիմոսը՝ ասելով. «Դևերը նկատում են նման դեպքերը և երբ տեսնում են, որ ինչ-որ մեկը անկրքոտությամբ է վերաբերվում առարկայականին՝ առանց որևէ տագնապ ապրելու նրանց կորստի համար, այն ժամ հասկանում են այս ամենից, որ նա քայլում է երկրի վրայով, բայց իր մեջ չի կրում որևէ երկրավոր իմաստություն»։

Հովսեփ քահանա Հակոբյան