Ցածր հաճախականություն. Առավոտ

Փողոցում մի ղարաբաղցի «բռնացրել էր» Հրանտ Բագրատյանին եւ արտասանում էր 25 տարի կրկնվող, ավանդական տեքստերը «թալանեցիք, զավոդները փակեցիք» եւ այլն: Ի՞նչ պետք է դրան պատասխանի նախկին վարչապետը. Ազ­գային ժողովի պատգամավորը, գիտությունների դոկտորը:

Ինձ թվում է` նա պիտի քաղաքացուն խաղաղություն, երջանկություն եւ առողջություն մաղթեր: Բայց ոչ, պատգամավորն սկսում է նույն կրքով բացատրել, որ նա չի թալանել եւ գործա­րաններ է բացել [որն, ի դեպ, տվյալ դեպքում ճիշտ է]: Պարզ է, որ պրոֆեսորը եւ փողոցում «մուննաթ էկող» քաղաքացին հայտնվել են նույն «հաճախականության» վրա, որի պարագայում կոնֆլիկտն ու հրմշտոցն անխուսափելի են: Շատ բաներում նրանք տարբեր են, բայց նրանց միա­վորում է այն, ինչ կոչվում է «հոգու վիբրացիա­ներ»: [Հոգեբանները, հոգեւոր կյանքի հետազոտողները կարող են տալ դրա գիտական բա­ցատրությունները]:

Նիկոլ Փաշինյանը, Զարուհի Փոստանջյանը, Վահրամ Բաղդասարյանը, Հեղինե Բիշարյանը անկախ նրանից, թե ով է ճիշտ կամ սխալ, ով է ավելի կամ պակաս կարդացած, նրանք բոլորն իրենց շփումներում գտնվում են դանդաղ, «ծանր» տատանումների ոլորտում: Որպեսզի մինչեւ վերջ պարզ լինի, թե ինչի մա­սին է խոսքը, եկեք պատկերացնենք, որ փողոցով քայլում է Տիգրան Մանսուրյանը, եւ նրան մոտե­նում է մի բորբոքված քաղաքացի ու սկսում է կր­քոտ տոնով մեղադրել` «դու վատ երաժշտություն ես գրում»:

Կոմպոզիտորը դրան պատասխանելու է մոտավորապես այսպես` «հա, ջանիկս, ճիշտ ես ասում, կաշխատեմ հետագայում ավելի լավ գրել»: Որովհետեւ նա այլ «հաճախականության» վրա է գտնվում: Որովհետեւ նրա ուշքն ու միտքը երաժշտություն գրելն է, ոչ թե խոցվելը կամ ու­րիշին խոցելը:

Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում: