Փոխելու ժամանակը. Առավոտ

Մեկ տարի առաջ ես վերջնականապես համոզվեցի, որ այն սերունդը, որը գալիս է մեզնից հետո, իր պետական որակներով ավելի լավն է, բան մենք: Դա տեղի ունեցավ «էլեկտրիկ Երեւանի» ժա­մանակ: Երիտասարդները, որոնք բողոքում էին էլեկտրաէներգիայի սակագնի բարձրացման դեմ, չէին հարում որեւէ կուսակցության, նրանք չունեին վառ արտահայտված լիդերներ, հանդես չէին գա­լիս «ուղեղի կոշտուկ» առաջացնող, 25 տարի կրկնվող ճառերով եւ կարգախոսներով:

Նրանք պարզապես եկել էին ու նստել Բաղրամյան պողոտայում, այնտեղ գիշերներ էին անցկացնում, երգում էին, պարում, շփվում: Նրանք տարբեր էին իրենց կրթական ցենզով, սոցիալական վիճակով եւ ծա­գումով, բայց նրանց միավորում էր ՊԵՏՈԻԹՅԱՆ զգացողությունը, պետություն, որտեղ նրանք ծնվել են եւ որտեղ, հուսով եմ, պատրաստվում են ապրել:

Դա դրական էներգիայի մի ժայթքում էր, որը մենք տեսանք նաեւ այլ ավելի ողբերգական հանգա­մանքներում' ապրիլյան պատերազմի ժամանակ, բայց տեսեք դարձյալ նոր, չեմ վախենա այդ բա­ռից` պայծառ սերնդի դրսեւոում: Նրանք, կարծես թե, եկան ապացուցելու հայտնի ճշմարտությունը, որ խիզախությունն այն չէ, երբ մարդ ոչ մի բանից չի վախենում, այլ այն դեպքն է, երբ մարդն ունի իր վախը հաղթահարող ավելի բարձր նպատակ­ներ: Հարց է ծագում` ինչու այդ էներգիան չի օգ­տագործվում մեր երկրի առաջ կանգնած լրջագույն խնդիրները լուծելու համար: Եվ, մասնավորապես, ինչո՞ւ են ասպարեզում եղած կուսակցական երի­տասարդները, ի տարբերություն սահմանին կանգնածների եւ «էլեկտրիկ Երեւանի» մասնակիցների, այդքան գորշ, ձանձրալի եւ «քառակուսի»:

Պատճառն այն է, որ մենք 25 տարում չենք ստեղծել այն «վերելակները», որոնք կբարձրացնեն արժանիներին: Նորմալ երիտասարդը խորշում է պետական ծառայությունից կամ քաղաքական գոր­ծունեությունից նույնիսկ այն դեպքում, եթե նրա հա­մար ինչ-որ հրաշքով նման հեռանկար է բացվում: Տեսնելով փողկապավորներին եւ կրծքանշանավորներին` նա ամեն ինչ անում է այդ միջավայրից խու­սափելու համար:

Դա շատ բնական է, բայց այդպես չի կարող երկար շարունակվել: Երբ ես տեսնում եմ, որ ընդդի­մադիր կուսակցությունների հանրահավաքներին, բացի բուն կուսակցականներից, գալիս են Ազատու­թյան հրապարակի շրջակայքում զբոսնող թոշա­կառուները եւ խնդրում են «Պողոս ջան, Պետրոս ջան, էս իշխանություններից մեզ փրկիր», ես հաս­կանում եմ, որ սերնդափոխության ժամանակը եկել է: Լավագույն երիտասարդները, որոնք, կրկնեմ, Հայաստանում մեծամասնություն են կազմում, քա­ղաքական եւ հասարակական ասպարեզներում տեղ չեն գտնում, հետեւաբար նրանք վաղ թե ուշ իրենց պահանջներով կհայտնվեն փողոցում: Պա­հանջները լինելու են կոնկրետ, օրինակ` չընդունել ազնիվ մարդկանց եւ բարեխիղճ հարկատուների դեմ ուղղված նոր հարկային օրենսգիրքը:

Եվ եթե պահանջը ձեւակերպվի հստակ եւ գրա­գետ, ոստիկանությունը չի իմանա, թե ինչ է պետք անել: Ինչպես «էլեկտրիկ Երեւանի» դեպքում:

Արամ Աբրահամյան