Ինչու կրթության նախարարը սկսեց այդ քայլից. Իրավունք
Նիկոլ Փւսշինյսւնի կազմած կառավարությունը, եթե դիտարկենք պարտադրված քաղաքական փոխզիջումներից անջատ, կարելի է բնութագրել դրա գաղափարախոսությունը ներկայացնող նոր եզրույթով՝ թսւվշակրոններ: Յուրային թիմից նախարարական պաշտոնների նշանակված կադրերը թեեւ շատերի կողմից համարվում են լիբերալներ, սակայն դա դասական լիբերալիզմ չէ, քանզի լիբերալիզմին այդտեղ գումարված է մոլի աաաջնորդապաշտությունը եւ պոպուլիզմի հսկայական չափաքանակը: Այդ պատճառով ընտրեցինք «թավշակրոն» եզրույթը, քանզի այդ մարդիկ թեեւ շատ հարցերում դեոեւս չգիտեն, թե իրենք ինչ են, սակայն գիտեն, թե հաստատապես ինչ չեն ուզում լինել: Իսկ չեն ուզում լինել ցեղակրոն:
Առաջինը, ինչ աչքի է զարնում մաքուր նիկոլական կազմում՝ հանրային կյանքի ռազմականացման, «Ազգ-բանակ» հայեցակարգի ժխտման ցանկությունն է: Պատահական չէ, որ նորանշանակ ԿԳ նախարար Արայիկ Հարությունյանն առաջնահերթ հայտարարեց, որ հետ է կանչվելու դպրոցական ռազմահայրենասիրական դաստիարակության նախագիծը:
Վիգեն Սարգսյանի իրականացրած բարեփոխումներին սակայն իրենք դեռեւս դիպչել չեն կարող, քանզի օրենսդիր մարմնում ի վիճակի չեն ապահովել քվեների բավարար քանակ: Բացի այդ, բնազդի մակարդակով նստած ողջախոհությունը հուշում է, .որ առավել անվտանգ է պացիֆիստական փիլոյաբանություններով զբաղվել այն պայմաններում, երբ երկրի անվտանգությունն ապահովված է լիովին այլ, ազգի կենսական շահից եւ տարածաշրջանի առանձնահատկություններից բխող գաղափարական հենքի վրա: Հենց նաեւ դա էր պատճառը, թե ինչու թավշյա հեղափոխության հաղթանակից հետո ուժային բլոկը եւ արտաքին գերատեսչությունը նրանք գերադասեցին ամենեւին էլ չհեղափոխել: Եվ արդյունքում, ելնելով ինչպես ուժերի ռեալ դասավորությունից, այնպես էլ վերը հիշատակված բնազդային ողջախոհությունից, ուժային բլոկը մնաց փաստացի որպես ՀՀԿ-ի ազդեցության տիրույթ:
Դե, իսկ իրենց թիմին բաժին հասած ոլորտներում առանձնապես ռեալ լծակներ չկան: Ճիշտ է, կրթության եւ մշակույթի բնագավառում իրենք կարող են երկարաժամկետ կտրվածքով աստիճանաբար իրականացնել թավշակրոնական փոփոխություններ, դսւ որոշ չափով հնարավոր է նաեւ ՀՀ արդարադատության նախարարության մակարդակով, սակայն հաստատ ոչ ավելին, այլ նույնիսկ պակաս, քան կարողանում էր անել նախկին նախարար Դավիթ Հարությունյանը: Թավշակրոնության ներկայացուցիչ նախկին նախարարին զսպող հանգամանքը լիիշխան ՀՀԿ-ն էր, որը, սակայն կաշկանդված էր տարատեսակ միջազգային պարտավորությունների շրջանակներով: Հիմա նույն ՀՀԿ-ն լինելով ընդդիմադիր, բայց միաժամանակ պահպանելով Աժ մեծամասնությունը, արդեն չունի այդ կաշկանդող հանգամանքը եւ ի զորու է հենց ազգային պահպանողական գաղափարախոսության տեսանկյունից արգելափակել տարատեսակ թավշակրոնական օրենսդրական նախաձեռնությունները: Եվ դրան գումարվում է նաեւ նախարար Արտակ Զեյնալյանի՝ ազատամարտիկի անցյալը, որն այնքան էլ հեշտ չէ մի կողմ դնել…
Ինչեւէ, «Ելք» դաշինքի տիրապետության տակ անցած ոլորտների վերաբերյալ նաեւ այսպիսի թեւավոր խոսք է շրջանառվում՝ ավելի լավ է այդ նախարարները ոչ մի բան չանեն եւ բավարարվեն զուտ մեծ-մեծ խոսելով, քանզի դրանով գոնե վնաս չեն հասցնի: Ի դեպ, հենց իրենց ոլորտների ներսում բավականին հետաքրքիր պահեր կան:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
