Երեխաների դաստիարակության քրիստոնեական սահմանումը

Յոթ տարեկանից բարձր մանուկը պետք է խոստովանություն սովորի, իսկ ծնողները զգուշությամբ և պատրաստակամությամբ պետք է կրթեն իրենց զավակներին խնամեն, պահեն, չթողնեն որ պարապ թափառեն, տեսնեն, լսեն ու սովորեն մեղսագործել: Աստծո ատյանի առջև ծնողները հանդիսանում են նրանց չարիքների պատասխանատուն: Մանուկի միտքը հստակ հայելու է նման. անխրատ մի թող, որպեսզի մեղքի ժանգը նստելով չապականի այն: Ոչ միայն գրքեր ու օրենքներ են խրատում սիրել ծնողներին, այլև անասուններն ու թռչուները բնությամբ ծնողասիրությամբ ունեն:

Օրինակ, արագիլների համար ասում են, թե երբ իրենց ծնողները ծերանում են, նրանց թևերի տակ են մտնում, ման են տալիս ու կերակրում, իսկ երբ չեն կարողանում այլևս քայլել, բնի մեջ են նստեցնում, կերակուր են բերում և սնում նրանց, այնպես ինչպես նրանք էին սնել իրենց ձագերին:

Արդ ամոթ է, որ մարդիկ թռչուններից ավելի վատթար գտնվեն և ծնողների սնունդն ու մոռանան բարիքը: Ծնողներիդ հնազանդվիր և նրանց պատվիր, որովհետև Աստծուց հետո մարդու բարերարները ծնողներն են: Պատվեք ձեր ծնողներին, որոնք Աստծուց հետո ձեր ծննդյան պատճառն են: Նրանց ծերությանը խնամք տարեք և նրանց հրամաններին հնազանդվեք, որպեսզի օրհնության արժանի լինեք»։

Հովհաննես Վարդապետ Երզնկացի