«Թագավորը մերկ է» ասողի տեղը կա՛մ բանտն է, կա՛մ գաղթը. Ժողովուրդ
Թերթի զրուցակիցը երիտասարդ բանաստեղծ Գոռ Հարությունյանն է:
-Հիշում ենք, որ «էլեկտրիկ Երեւան»-ի ակտիվ անդամներից էիք: Ակցիայից մեկ տարի է անցել: Այս ընթացքում ինչ է փոխվել մեզ մոտ, ինչ դասեր քաղեցինք:
֊Անկեղծ ասած` ինձնից անհամեմատ ավելի ակտիվները կային: Մեծ հաշվով ոչ մի դաս էլ չքաղեցինք, սենտիմենտալ կերպով գնացինք այդ քայլին, իսկ ակցիան կիսաբեմադրված էր, մենք էլ այդ բեմադրության մասսայական տեսարաններն էինք ապահովում:
Այսօր ես քաղաքում քայլում եմ, մեքենա եմ վարում եւ զգում եմ, թե որքան հեշտ է մարդուն վերահսկելը: Ժամանակներն իսկապես այլ են. անգամ ընդհատակում գործունեություն ծավալելու հնարավորություն չկա, այսօր այն շատ հանգիստ կարող են կանխել: Ասածս այն է, որ բոլորս ակամա այս կամ այն քաղաքական բեմադրության մասնակից զոհն ենք: Ինքնաբուխ ասվածը վաղուց շատ պայմանական բան է, որովհետեւ քաղտեխնոլոգիաները ծառայեցվում են նեղ անձական շահերի:
֊Իսկ ուր մնաց պայքարող մարդը:
Պայքարող մարդը սենտիմենտալ մարդն է, որը մեր ժամանակներում խամաճիկի կերպարում է հայտնվում գրեթե միշտ: «Թագավորը մերկ է» ասողի տեղը կա՛մ բանտն է, կա՛մ գաղթը: Ի դեպ, ես միայն քաղաքական պայքարը նկատի չունեմ. խոսքս վերաբերում է բոլոր ոլորտներին: Իսկ ազատության գաղափարից անդին, պատկերացրեք, նույնիսկ հայրենիքի գաղափարը կենսունակ չէ: Ինքս լավատես մարդ եմ, բայց օբյեկտիվությունը լավ բան է. հալածական պայքարից հետո բարոյալքված մարդը հասարակական կյանքում անպիտան է եւ, բնականաբար, հեշտ կառավարելի:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
