Օպերայի պատերին խզմզել էին. «Տեղերը կուսակցության համար են, Ազնավուրը մերն է»
Հայրս սովորություն ուներ մականուններ տալու իր ծանոթներին ու ընկերներին, օրինակի համար, «Արջ Պետրոս», «էշեկ Սիմոն» եւ շատ ուրիշներ: Սիմոնը բոլորովին էլ հիմար մարդ չէր, չէ, պարզապես նրան այդ էր բաժին ընկել, եւ Ֆրանսիայում ապրելու տարիներին բոլոր ընկերները նրան «էշեկ Սիմոն» էին ասում: 1947-ին Հայաստան գալուց հետո, նա հյուրանոցի ռեստորանում ավագ սպասավոր էր: «Ես էշեկ Սիմոնն եմ», ինձ մոտենալով ասաց նա: Աիդան ու ես, ճանաչելով նրան, շատ ուրախացանք, որ տեսանք: Նա ականջիս ասաց. «Տատդ հյուրանոցի սրահում է, իսկ պաշտոնյաները փակել են ազգականներիդ ճանապարհը»:
Աիդայի հետ ելանք ու գնացինք ծանոթանալու հորս մոր հետ, որն իննսունվեց տարեկան, շատ բարձր ձայնով, ժիր ու մանրիկ մի կին էր, որին կարող էի մի ձեռքով բարձրացնել: Պաչպռոշտուքից հետո նա մեզ ասաց, որ օպերայում, որտեղ պետք է ելույթ ունենայի, բոլոր տեղերը բաժանվել էին կուսակցականներին, իսկ իմ ընտանիքի անդամները նույնիսկ մի աթոռի չէին արժանացել:
Կուսակցական թե անկուսակցական, հաջորդ առավոտյան մի վերջնագիր, ավելի շուտ երկու վերջնագիր ներկայացրի. օպերայի բեմի վրա դրված էին ամենամիջակ կարգի մի դաշնամուր ու մի Սթեյնուեյ, ինձ հատկացրել էին միջակը, քանի որ ես դասական արտիստ չէի: Օպերայում շատ արագ հասկացան, որ հայկական ծագումս չի խանգարում խիստ
տաքարյուն կերպով բանեցնել գոռգոռալու ու ձայնս բարձրացնելու զուտ փարիզյան արվեստը: Հայաստանում, ինչպես ամբողջ ԽՍՀՄ-ում, մարդիկ ակնածալից վախ ունեին գոռացողներից: Դաշնամուրը փոխվեց, ինչ վերաբերում է մերձավորներիս տեղերին, յոթ տեղ պոկեցի առաջին շարքի ճիշտ մեջտեղում ու կուսակցական որոշ ջոջեր ուղարկվեցին ավելի համեստ տեղեր:
Այդ պահից սկսած’ բոլոր համերգներին փոքրամարմին տատիկս վեց այլ ազգականներիս հետ առաջին շարքում էր: Այսպիսով, այնտեղ լինելուս ողջ ընթացքում տատս դահլիճում նստած էր իմ ղեմ-ղիմաց:
Երեւանում ուսանողներն օպերայի պատերին խզմզել էին. «Տեղերը կուսակցության համար են, սակայն Ազնավուրը մերն է»:
Շառլ Ազնավուր «Անցած օրեր»
